حکم مالی که پیدا میکنیم…

عَنْ أُبَیِّ بْنِ کَعْبٍ  قَالَ: أَخَذْتُ صُرَّهً مِائَهَ دِینَارٍ فَأَتَیْتُ النَّبِیَّ  فَقَالَ: «عَرِّفْهَا حَوْلاً». فَعَرَّفْتُهَا حَوْلاً، فَلَمْ أَجِدْ مَنْ یَعْرِفُهَا، ثُمَّ أَتَیْتُهُ فَقَالَ: «عَرِّفْهَا حَوْلاً» فَعَرَّفْتُهَا، فَلَمْ أَجِدْ مَنْ یَعْرِفَهَا ثُمَّ أَتَیْتُهُ ثَلاثًا فَقَالَ: «احْفَظْ وِعَاءَهَا، وَعَدَدَهَا، وَوِکَاءَهَا، فَإِنْ جَاءَ صَاحِبُهَا، وَإِلاَّ فَاسْتَمْتِعْ بِهَا». (صحیح بخارى:۲۴۲۶)

ترجمه: اُبَی بن کعب می‏گوید: کیسه ‏ای را که صد دینار در آن بود یافتم.

آن را نزد نبی اکرم بردم. رسول ‏الله فرمود: «تا مدت یک سال، (پیدا شدن) آن را به مردم اعلام کن».
من نیز تا یک سال آن را اعلام کردم. اما صاحبش پیدا نشد.
سپس، نزد رسول ‏الله رفتم. دوباره فرمود: «تا یک سال اعلام کن». من نیز چنین کردم. اما کسی را نیافتم که آنرا بشناسد.
برای بار سوم، نزد رسول ‏الله رفتم. آنحضرت فرمود: «ظرف آن و تعداد و پارچه ای که با آن بسته شده است را نگهدار. اگر صاحبش آمد، به او بده وگرنه خودت از آن استفاده کن».