حکم لعنت فرستادن به مؤمن

در حدیث صحیح از پیامبرصَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ روایت است که فرمود: «لَعْنُ الْمُؤْمِنِ کَقَتْلِهِ» بخاری۶۱۰۵ ، و مسلم ۱۱۰. یعنی: «لعنت فرستادن بر مؤمن مانند کشتن اوست ».
پیامبرصَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ در حدیثی دیگر می فرماید: «سِبَابُ الْمُسْلِمِ فُسُوقٌ وَقِتَالُهُ کُفْرٌ» بخاری ۴۸ ، مسلم ۶۴. یعنی:«ناسزا گفتن به مسلمان فسق و جنگ با او کفر است».
پیامبرصَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ می فرماید: «لَا یَکُونُ اللَّعَّانُونَ شُفَعَاءَ وَلَا شُهَدَاءَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ» مسلم ۲۵۹۸٫ یعنی:«نفرین کنندگان در روز قیامت شفاعت کننده و گواه قرار نمی گیرند».

و دلیل دیگر حرام بودن فرستادن لعنت به صورت معین حدیثی صحیح است:
عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ رضی الله عنه: أَنَّ رَجُلاً عَلَی عَهْدِ النَّبِیِّ صلی الله علیه وسلم کَانَ اسْمُهُ عَبْدَاللَّهِ، وَکَانَ یُلَقَّبُ حِمَارًا، وَکَانَ یُضْحِکُ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم ، وَکَانَ النَّبِیُّ صلی الله علیه وسلم قَدْ جَلَدَهُ فِی الشَّرَابِ، فَأُتِیَ بِهِ یَوْمًا فَأَمَرَ بِهِ فَجُلِدَ، فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الْقَوْمِ: اللَّهُمَّ الْعَنْهُ مَا أَکْثَرَ مَا یُؤْتَی بِهِ، فَقَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه وسلم: «لا تَلْعَنُوهُ، فَوَاللَّهِ مَا عَلِمْتُ إِنَّهُ یُحِبُّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ». (بخاری:۶۷۸۰)

ترجمه: عمر بن خطاب رضی الله عنه می گوید: در زمان نبی اکرم صلی الله علیه وسلم مردی بنام عبدالله که ملقب به حمار بود، وجود داشت. او رسول الله صلی الله علیه وسلم را می خنداند. ایشان او را بخاطر شراب خواری، حد زده بود. روزی، همین شخص را (بخاطر شراب خواری) نزد رسول خدا صلی الله علیه وسلم آوردند. پیامبراکرم صلی الله علیه وسلم دستور داد تا او را حَد بزنند. یکی از حاضران گفت: خدایا! او را لعنت کن. چقدر شراب می خورد. نبی اکرم صلی الله علیه وسلم فرمود: «او را لعنت نکنید. بخدا سو گند تا جاییکه من می دانم او خدا و رسولش را دوست دارد».