وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
سفر نمودن به سرزمین کفار سه حالت دارد:
اول – سفری که به خاطر دعوت به سوی اسلام واجب است.
دوم – سفری که به خاطر درمان بیماری یا تجارت و مانند آن، جایز است.
سوم – سفری که برای سیاحت و گردش و لهو و لعب و مانند آن است، ممنوع می‌باشد؛ زیرا مواجه شدن با فتنه‌ها و خطرها در آن وجود دارد، و بدون حاجت و نیاز، اختلاط با کفار و فاسقان صورت می‌گیرد و سبب از بین رفتن وقت و مال و سرمایه می‌شود.
اما سفر کردن به سرزمین کفار به خاطر تعلیم و تعلم جایز نیست، مگر زمانی که در سرزمین مسلمانان تدریس وجود نداشته باشد و مسلمانان به آن علم نیاز داشته باشند و دینش را محافظت نماید و با آشکار کردن شعایر دین خویش متضرر نشود و به اندازه‌ی نیاز در آن سرزمین بماند و سپس برگردد.
و اگر انسان چنین سفرهایی انجام داد، باید سه امر را رعایت نماید:
علم داشته باشد که به سوی الله دعوت دهد و تقوا داشته باشد که اوامر و دستورات الهی را اجرا نماید، و از آنچه را که الله حرام قرار داده است، پرهیز و خودداری کند.
- الله بلندمرتبه می‌فرماید: ﴿یَٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَکُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِینَ١١٩﴾ [التوبه: ۱۱۹].
«اى مؤمنان، از الله پروا بدارید و با راستگویان باشید».
- بَهْزَ بْنَ حَکِیمٍ، یُحَدِّثُ عَنْ أَبِیهِ، عَنْ جَدِّهِ قَالَ:قَالَ رَسُولُ اللَّهِج: «… لَا یَقْبَلُ اللهُ مِنْ مُشْرِکٍ یُشْرِکُ بَعْدَمَا أَسْلَمَ عَمَلًا، أَوْ یُفَارِقُ الْمُشْرِکِینَ إِلَى الْمُسْلِمِینَ».[۱]
بهز بن حکیم از پدرش از جدش از رسول روایت می‌نماید که فرمود: «تا زمانی که فرد مشرک مسلمان نشود و از مشرکان جدا نشود و به مسلمانان ملحق نگردد، الله هیچ عملی را از او نمی‌پذیرد».
[۱] – حسن؛ احمد حدیث شماره ۲۰۰۳۷ و نسایی حدیث شماره ۲۵۶۸، با لفظ نسایی