حکم دوستی با گنهکاران و بدعت گذاران

هنگامی که در شخصی نیکی و بدی، اطاعت و معصیت، سنت و بدعت جمع شده است به اندازه خیر و نیکی که در وجود اوست او را دوست داشته و به اندازه شر و بدی با او دشمن باشیم. در شخص موجبات اکرام و اهانت جمع می‌شود مانند دزد فقیری که به خاطر دزدی دستش قطع می‌شود و به خاطر احتیاج و نیازش برای رفع آن از بیت المال به او کمک می‌شود. این اصلی است که اهل سنت و جماعت بر آن اتفاق دارند.