حکم امر به معروف و نهی از منکر چیست؟

امر به معروف و نهی از منکر بر امت، فرض کفایه است. اگر گروهی به این کار بپردازند تا که معروف عام گشته و منکر دور شود، این مسئولیت از بقیه ی مردم ساقط می گردد. و از نظر جمهور علما هر کس که خود قادر به دعوت باشد یا بتواند دیگری را در این امر کمک کند ولی این کار را نکند، بر حسب توانش گناهکار می شود.

به همین منظور بعضی اوقات امر به معروف و نهی از فرض می شود. مثلا وقتی دیگران به دلیل ناتوانی یا کوتاهی دعوت نمی دهند، بر داعیِ توانمند فرض است که به معروف امر کرده و از منکر باز دارد. یا در مواقعی که غیر از او کسی دیگر از افراد خانواده منکر را نمی شناسد؛ مانند مرد در مقابل همسر، پدر در مقابل فرزندانش و به همین نحو… .

امروزه ملاحظه می کنیم که امر به معروف و نهی از منکر به وسیله ی قلب، بر همگان ضروری است. و در بسیاری از اوقات با زبان هم ضرورت می نماید و گاهاً با شرایط شرعی با دست هم واجب می گردد. چرا که منکرات عام شده و کسی نیست که امر و نهی کند.
پس هر مسلمان که به سن بلوغ برسد و به آن چه امر و نهی می کند آگاهی داشته باشد، و بداند که به خود و دیگر مسلمانان مشکل و خطری ایجاد نمی کند، و بداند وقتی از کار زشتی باز می دارد، فساد بزرگتری پدید نمی آید، بر او واجب است که مرتکبِ کار منکر را نهی نماید.