وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
عَنِ النُّعْمَانِ بْنِ بَشِیرٍ قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ:
«الْحَلالُ بَیِّنٌ وَالْحَرَامُ بَیِّنٌ، وَبَیْنَهُمَا أُمُورٌ مُشْتَبِهَهٌ، فَمَنْ تَرَکَ مَا شُبِّهَ عَلَیْهِ مِنَ الإِثْمِ،
کَانَ لِمَا اسْتَبَانَ أَتْرَکَ، وَمَنِ اجْتَرَأَ عَلَى
مَا یَشُکُّ فِیهِ مِنَ الإِثْمِ أَوْشَکَ أَنْ یُوَاقِعَ
مَا اسْتَبَانَ، وَالْمَعَاصِی حِمَى اللَّهِ،
مَنْ یَرْتَعْ حَوْلَ الْحِمَى یُوشِکُ أَنْ یُوَاقِعَهُ».
(بخارى).
ترجمه: نعمان بن بشیر می گوید:
نبی اکرم صلی الله علیه وسلم فرمود:
«حلال روشن است و حرام نیز روشن است.
اما در میان حلال و حرام، امور مشتبهی وجود دارد. پس هر کس از گناهان مشتبه دوری جوید، بطریق اولی از گناهان آشکار، دوری خواهد جست.
اما کسی که به ارتکاب گناهان مشتبه،
جرأت نماید، دیری نمی گذرد که مرتکب
گناهان آشکار خواهد شد.
گناهان بمثابه حریم ممنوعه الله هستند.
هر کس، در محدوده چراگاه کسی، گله اش
را بچراند، بیم آن می رود که گوسفندانش
وارد حریم او شوند».