حقوق کافران در شریعت اسلامی چیست؟

الحمدلله

نخست باید گفت که خداوند متعال دینی غیر از اسلام را از هیچ کسی نمی‏پذیرد و شریعتی غیر از آن را نمی‏پسندد، چرا که می‏فرماید:

« وَمَنْ یَبْتَغِ غَیْرَ الْإِسْلَامِ دِینًا فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِی الْآَخِرَهِ مِنَ الْخَاسِرِینَ» (آل عمران: ۸۵).

«هرکس‏ دینی سوای اسلام را پیروی کند، هرگز از او پذیرفته نخواهد شد و او روز قیامت جز زیانکاران خواهد بود».

پس مسلمان معتقد است که تمام ادیان بجز دین اسلام باطل و منسوخ هستند

و پیروان ادیان دیگر کافر و پیروان دین اسلام مسلمان و پیرو حق می‏باشند، این عقیده بر گرفته از آیات قرآن و احادیث رسول اکرم صلی الله علیه وسلم می‏باشد.

بنابراین رفتار و عملکرد یک
مسلمان در برابر کافری چنین است:

به کفر کافر راضی نمی‏شود و آنرا تائید نمی‏کند، زیرارضایت به کفر، کفر است.

بغض مسلمان نسبت به کافر بخاطر مبغوض بودن او نزد خداوند متعال است. مادام که خداوند کافر را بخاطر کفرش مبغوض می‏داند، مسلمان نیز با وی بغض می‏ورزد.

مسلمان با کافر مودت و پیمان دوستی ندارد، زیرا خداوند می‏فرماید:

« لَا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ » (آل عمران: ۲۸).

«مؤمنان، مؤمنان را گذاشته‏ باکفار پیمان دوستی بر قرار نکنند»،

و می‏فرماید:
« لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آَبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِیرَتَهُمْ » (مجادله: ۲۲).

«نمی‏یابی قومی را که مؤمن به خدا و روز قیات باشند که با دشمنان‏ خدا و رسول مودت و دوستی کنند. ولو اینکه آنها پدارن، فرزندان، برادارن و خویشاوندان آنان باشند».

اگر کافر از اهل حرب نباشد، یعنی کشور مسلمانان را اشغال نکرده باشد، پس مسلمان درباره او عدالت و انصاف را باید رعایت کند و در نفع رسانی باو بخل نورزد. زیرا خداوند می‏فرماید:
« لَا یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ لَمْ یُقَاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَلَمْ یُخْرِجُوکُمْ مِنْ دِیَارِکُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا إِلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ» (ممتحنه: ۸).

«خداوند از احسان و نیکی و انصاف در حق آن عده از کفار که با شما مسلمانان نمی‏جنگند و شما را از خانه و کاشانه بیرون نمی‏کنند، منع نمی‏کند. همانا خداوند اهل انصاف را می‏پسندد».

این آیه کریمه اقساط با کفار را که عبارت است از عدل و انصاف مباح قرار داده و بجز کفار محارب، کسی دیگر را مستثنی نکرده است، درباره کفاری که در حال جنگ با مسلمانان هستند که در اصطلاح قرآن محارب گفته می‏شوند، قوانین و احکام بخصوصی وجود دارد.

هرگاه انسان کافری (غیر محارب) اگر گرسنه شد به او غذا بدهد و اگر تشنه بود به او آب دهد، اگر بیمار شود، او را مداوا کند، از موارد هلاکت او را نجات بخشد و بی‏دلیل او را آزار نرساند. زیرا در حدیث آمده است
«اِرْحَمُوا مَنْ فِی الأَرْضِ یَرْحَمْکُم مَن فِی السَّماءِ» (طبرانی و حاکم).

«بر اهل زمین‏ ترحم کنید تا اهل آسمان بر شما ترحم کنند».

السلسله الصحیحه ۹۲۵٫

و آمده است:

«فِی کُلِّ ذِیْ کَبَدٍ رَطْبَتُهُ أَجْر».

«ترحم به هر موجود زنده موجب پاداش است» (احمد و ابن ماجه).

همچنین مسلمان شرعا مجاز نیست که به کافر غیرحربی کوچکترین آزاری برساند خواه آزار مالی باشد یا جانی و روحی. زیرا در حدیث آمده است، خداوند می‏فرماید:
«ای بندگان من، من هر گونه ظلم و ستم را بر خود حرام قرار داده‏ام و آن را میان شما نیز حرام می‏دانم، لذا بر یکدیگر ستم نکنید» (مسلم).

هدیه دادن و هدیه گرفتن و خوردن طعام کافر اهل کتاب (یهودی و نصرانی) جایز است.چون در قرآن آمده است:
« وَطَعَامُ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ حِلٌّ لَکُمْ » (المائده: ۵).

«طعام اهل کتاب برای شما حلال است».

و از روایات صحیح ثابت است‏ وقتی یهود مدینه رسول اکرم صلی الله علیه وسلم را برای طعام دعوت می‏کردند. آن حضرت دعوت آنان را می‏پذیرفت و طعام آنان را تناول می‏فرمود.

انسان مسلمان نکاح زن مسلمان با مرد کافر را ممنوع و نکاح زن کتابیه را برای خود جایز می‏داند. خداوند درباره ممنوع بودن ازدواج زن مسلمان با کافر، می‏فرماید:

« لَا هُنَّ حِلٌّ لَهُمْ وَلَا هُمْ یَحِلُّونَ لَهُنَّ » (الممتحنه: ۱۰).

«زنان مؤمنه برای کفار حلال نیستند و نه مردان کافر برای زنان مؤمن».

و می‏فرماید:
« وَلَا تُنْکِحُوا الْمُشْرِکِینَ حَتَّی یُؤْمِنُوا » (البقره: ۲۲۱).