به فرزندش وصیت مىکند که همانند مهاجرانِ نخستینِ اهلبیت، واجبات خداوند را انجام دهد
حضرت على فرمود: «و بدان اى فرزند، که بهترین و محبوبترین چیزى که از این اندرز فرا مىگیرى، ترس از خداست و اکتفا به آنچه بر تو واجب ساخته و گرفتن شیوهاى که پیشینیانت ،یعنى نیاکانت و نیکان خاندانت، بدان کار کردهاند، زیرا آنان همواره در کار خود نظرمىکردند، همانگونه که تو باید نظر کنى و به حال خود مىاندیشیدند، همانگونه که تو باید بیندیشى تا سرانجام به جایى رسیدند که آنچه نیکى بود، بدان عمل کردند و از انجام آنچه بدان مکلف نبودند، باز ایستادند. پس اگر نفس تو از به کار بردن شیوه آنان سر باز مىزند و مىخواهد خود حقایق را دریابد -چنانکه آنان دریافته بودند- پس بکوش تا هر چه طلب مىکنى از روى فهم و علم باشد، نه با گرفتاری در ورطۀ شبهات و پرداختن به بحث و جدل بیهوده»[۵۵].
این سخن – همان طور که برخی شارحان نهجالبلاغه نیز گفتهاند- نشان میدهد که میتوان از راه و شیوۀ کسانی به غیر از ائمه نیز پیروی نمود؛ بزرگانی همچون حمزه، جعفر، عباس و عبیده بن حارث بن عبدالمطلبش.
[۵۵]- نامه ۳۱.