حصر مصدر دریافت اعتقاد در کتاب و سنت و اجماع سلف

منظور از مصدر دریافت، منبعی است که دین به طور عام و عقیده به طور خاص از آن گرفته می شود. چرا که عقیده امری غیبی است و غیب آن است که از نگاه حواس غایب باشد بنابراین امری توفیقی می باشد. در نتیجه چیزی از آن جز با دو مصدر وحی ثابت نمی شود. و ایمان به غیب (امور عقیدتی) اولین صفت از صفات متقین است.

کسانی که خداوند متعال در مورد آنها می فرماید: «الم، ذَلِکَ الْکِتَابُ لاَ رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِینَ * الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلاهَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ» (بقره: ۳-۱) «الف. لام. میم * این کتابی است که هیچ شکی در آن نیست و مایه هدایت پرهیزگاران است. آن کسانیکه به غیب ایمان میآورند و نماز را بر پا میدارند و از آنچه روزیشان دادهایم انفاق میکنند.»

«ایمان یعنی تصدیق کامل آنچه پیامبران از آن خبر داده اند، تصدیقی که متضمن فرمانبرداری اعضا و جوارح است. باور به محسوسات و مشهودات زیاد مهم نیست زیرا با آن مسلمان از کافر جدا نمی گردد بلکه آنچه مهم است باور به دنیای پنهان است که آن را ندیده و مشاهده نکردیم اما به دلیل خبر الله و رسولش به آن ایمان داریم. پس چنین ایمانی است که مسلمان را از کافر جدا می نماید زیرا تصدیق محض الله و پیامبرانش می باشد. بنابراین فرد مومن به تمام آنچه الله و رسولش بدان خبر داده اند، ایمان می آورد خواه آن را مشاهده کرده و یا آن را فهمیده و عقلش آن را درک کرده باشد و یا آن را نفهمیده و عقلش به آن راه نیافته باشد.

برخلاف زندیق ها و کسانی که امور غیبی را تکذیب می کنند، زیرا عقل قاصر آنان به آن ایمان نمی آورد. بنابراین آنچه را که بدان علم ندارند، تکذیب کرده و در نتیجه عقل شان تباه شده است؛ اما عقل مومنانی که (حقیقت را) تصدیق می کنند و به رهنمود الهی راه یافته اند، همیشه پویا و پاکیزه است. ایمان به غیب شامل ایمان به تمام غیبیات و ناشناخته های گذشته و آینده و احوال قیامت و حقایق اوصاف خداوند و کیفیت آن و آن چه پیامبران در این مورد از آن خبر داده اند، می شود. بنابراین مومنان به صفات خداوند به صورت قطع و یقین باور دارند هرچند کیفیت آن را درک نکنند.»[۱]

 

[۱] – تیسیر الکریم الرحمن: ۳۰-۲۹

مقاله پیشنهادی

نشانه‌های مرگ

مرگ انسان با افتادن و شل شدن دو طرف گیج‌گاه، کج شدن بینی، افتادن دست‌ها، …