حسن ظن نسبت به خدا(۲)

مسلم، باب: [الذکر والدعاء و…]

امام مسلم به سه طریق از ابوهریره رضی الله عنه این حدیث را روایت کرده است.

روایت نخست:

۴۶- الفاظ روایت نخست به الفاظ ذکرشده از بخاری (حدیث شماره‌ی ۵۴) نزدیک‌تر است، با این تفاوت که در آن به جای «وَأَنَا مَعَهُ إِذَا ذَکَرَنِی، فَإِنْ ذَکَرَنِی فِی نَفْسِهِ، ذَکَرْتُهُ فِی نَفْسِی، وَإِنْ ذَکَرَنِی فِی مَلَإٍ، ذَکَرْتُهُ فِی مَلَإٍ خَیْرٍ مِنْهُمْ» چنین آمده است: «وَأَنَا مَعَهُ حِینَ یَذْکُرُنِی، إِنْ ذَکَرَنِی فِی نَفْسِهِ، ذَکَرْتُهُ فِی نَفْسِی، وَإِنْ ذَکَرَنِی فِی مَلَإٍ، ذَکَرْتُهُ فِی مَلَإٍ هُمْ خَیْرٌ مِنْهُمْ» «من با او هستم وقتی که مرا یاد می‌کند، اگر مرا در دل خود یاد کرد، او را در درون خود یاد می‌کنم. و اگر مرا در میان جمعی یاد کند، او را در میان جمعی بهتر از جمع آن‌ها یاد می‌کنم».