حرمت استماع غیبت ۲

ادامه حرمت استماع غیبت

۴ـ سخنان غیبت کننده را تأکید و بلکه تحسین می کنند و بر مسلمانی که حضور ندارد، طعنه می زنند.

{أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ (….مَبْعُوثُونَ (۴) لِیَوْمٍ عَظِیمٍ (۵) یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ…..(الْعَالَمِینَ (۶)} (مطففین:۴ـ۶)
__
(۱) نک؛ «المختاره» ضیاء و «الصحیحه» (۱۲۱۷) و غیره.
ـــــــــــــــــ

«آیا اینها گمان نمی برند که دوباره زنده می گردند؛ در روز بسیار بزرگ و هولناکی (به نام قیامت)؟ همان روزی که مردم، در پیشگاه پروردگار جهانیان (برای حساب و کتاب) بر پا می ایستند».

شاعر چه راست و نیکو سروده است که:
لقد أسمعت لو نادیت حیًّا … و لکن لا حیاه لمن تنادی
ولو ناراً نفخت بها أضاءت … ولکن أنت تنفخ فی الرماد

یعنی: «اگر زنده ای را صدا بزنی، هر آیینه صدای تو را خواهد شنید؛ اما کسی که تو صدایش می زنی، مرده ای بیش نیست. همچنان که اگر بر آتش بدمی، آتش، فروزان خواهد شد؛ اما تو اینک بر خاکستر می دمی».

شاعری دیگر، درباره ی حرمت شنیدن غیبت، چنین سروده است:
و سمعک صن عن سماع القبیح … کصون اللسان عن النطق به
فإنک عند سماع القبیح … شریک لقائله فانتبه

یعنی:
آنگونه که زبانت را از گفتن سخنان زشت مصون می داری، گوشهای خویش را نیز از شنیدن آن محفوظ بدار؛ زیرا با گوش کردن به سخنان زشتِ دیگران، تو نیز در گناهش با آنان شریک می گردی؛ پس مواظب باش».

گوینده و شنونده ی غیبت در گناه مساوی اند
در مباحث گذشته در بیان ترفندهای شیطانی برای توجیه کردن غیبت، حدیثی را آوردیم که در آن آمده بود: شخصی، غیبت همسفر خود را کرده و گفته بود: این خادم، گویی در خانه ی خود خوابیده است! (انگار نه انگار که آمده خدمت ما را بکند). در این قضیه، غیبت کننده، فقط یک نفر بود و دیگری، تنها به این سخن گوش داد. اما با این حال رسول گرامی اسلام – صلى الله علیه وسلم – هم گوینده و هم شنونده را در گناه غیبت، مساوی و شریک دانست

و فرمود: (قد ائتدما … والذی نفسی بیده إنی لأری لحمه من انیابکما) یعنی: «آن دو گوشت خورده اندـ (وقتی آن دو نزد پیامبر – صلى الله علیه وسلم – آمدند، آن حضرت – صلى الله علیه وسلم – خطاب به آنان فرمود: «به خدا سوگند که من (ریزه های) گوشت فلانی را (که غیبت او را کرده اید)، در میان دندانهایتان مشاهده می کنم».