حرام بودن سخن‌چینی که عبارتست از نقل سخن در میان مردم به‌ قصد ایجاد تنش

الله متعال می‌فرماید:

« ﻭَﻻَ ﺗُﻂِﻊْ ﻛُﻞَّ ﺣَﻠَّﺎﻑٍ ﻣَﻬِﻴﻦٍ * ﻫَﻤَّﺎﺯٍ ﻣَﺸَّﺎءٍ ﺑِﻨَﻤِﻴﻢٍ »

و از هر حقیر و فرومایه ای که بسیار سوگند (دروغ) یاد می کند, اطاعت مکن. واز هیچ عیب جویی که به سخن چینی در رفت و آمد است اطاعت مکن

و می‌فرماید:

﴿مَّا یَلۡفِظُ مِن قَوۡلٍ إِلَّا لَدَیۡهِ رَقِیبٌ عَتِیدٞ ١٨﴾  [ق: ١٨]  
 
(انسان) هیچ سخنی بر زبان نمی‌آورد مگر آن‌که نزدش، نگهبانی (برای نوشتن آن) حضور دارد.
 
وعن ابن عباسٍ رضی الله عنهما: أنَّ رسولَ الله صلی الله علیه وسلم مرَّ بِقَبْرَیْنِ فَقَالَ:

 «إنَّهُمَا یُعَذَّبَانِ، وَمَا یُعَذَّبَانِ فِی کَبیرٍ، بَلَى إنَّهُ کَبِیرٌ؛ أمَّا أَحَدُهُمَا، فَکَانَ یَمْشِی بِالنَّمِیمَهِ، وأمَّا الآخَرُ فَکَانَ لا یَسْتَتِرُ مِنْ بَوْلِهِ».
 [متفقٌ علیه؛ این، لفظ یکی از روایت‌های بخاری‌ست.]

ترجمه: ابن‌عباس رضی الله عنهمامی‌گوید: رسول‌الله صلی الله علیه وسلم از کنارِ دو قبر عبور کرد و فرمود: «این دو نفر عذاب می‌شوند، آن هم به‌خاطر گناهی که آن را بزرگ نمی‌دانستند؛ در صورتی که گناه بزرگی بود: یکی از آن‌ها در میان مردم سخن‌چینی می‌نمود و دیگری، از ادرار خود پرهیز نمی‌کرد».