حدیث سی و هفتم

• عن عبدالله بن مسعود‌س عن النبی ج قال:«لَیْسَ مِنَّا مَنْ ضَرَبَ الْخُدُودَ، وَشَقَّ الْجُیُوبَ، وَدَعَا بِدَعْوَى الْجَاهِلِیَّهِ» [متفق علیه].

ترجمه: ابن مسعودس می‌گوید، رسول اکرم ج فرمود: کسی که [به هنگام مصیبت] به سر و صورت بزند و سینه چاک کند و سخنان جاهلانه بر زبان آورد، از ما نیست.

توضیح

انسان مسلمان و معتقد به دین و ایمان، همیشه به یاد خداوند بوده و در شادی و غم بر او تکیه می‌نماید. حصول شادی و نعمت و همچنین غم و مصیبت از طرف خداوند است؛ پس در همه حال باید خطا را در نظر گرفت.

انسان باید قبل از وقوع مصیبت، آمادگی آن را داشته باشد؛ زیرا مصیبت خبر نمی‌کند که چه وقت فرا می‌رسد. برخی از انسان‌ها که انتظار هیچ‌گونه درد، رنج و مصیبتی را ندارند وقتی ناگهان با مصیبتی رو به رو می‌شوند کنترل خویش را از دست داده، شروع به داد و فریاد می‌کنند، سینه چاک داده، به سر و صورت خویش می‌زنند و سخنان جاهلانه بر زبان می‌آورند، خداوند این رفتار را نمی‌پسندد و سخت ناراضی می‌گردد. رسول خدا ج از این‌گونه افراد اظهار برائت (بیزاری) نموده است.

شایسته است که انسان مؤمن، به وقت مصیبت، ﴿إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَیۡهِ رَٰجِعُونَ ١۵۶﴾ [البقره: ۱۵۶] بگوید، و به ذکر خدا، نماز و دعا روی آورد، و بداند که خداوند بندگانش را گاهی با غم و گاهی با شادی آزمایش می‌کند.

وقتی طفل خردسال رسول خدا ج وفات نمود، اشک از دیدگانش سرازیر شد، کسی پرسید: ای رسول خدا، شما نیز گریه می‌کنید؟ فرمود: این علامت رحم و عطوفت است و آن‌چه ممنوع می‌باشد، بلند کردن صدا و زدن به سر و صورت است.