جهل به فرائض قبل از نزول آن کفر نیست

ابن تیمیّه به نقل از محمد بن نصر المروزی می‌گوید:

«ولما کان العلم بالله إیماناً والجهل به کفراً، وکان العمل بالفرائض إیماناً والجهل بها قبل نزولها لیس بکفر، لأن أصحاب رسول الله، صلى الله علیه وسلم، قد أقروا بالله أول ما بعث الله رسوله، صلى الله علیه وسلم، إلیهم ولم یعلموا الفرائض التی افترضت علیهم بعد ذلک، فلم یکن جهلهم بذلک کفراً. ثم أنزل الله علیهم الفرائض فکان إقرارهم والقیام بها إیماناً وإنما یکفر من جحدها لتکذیبه خبر الله. ولو لم یأت خبر من الله ما کان بجهلها کافراً وبعد مجیء الخبر من لم یسمع بالخبر من المسلمین لم یکن بجهلها کافراً والجهل بالله فی کل حال کفر قبل الخبر وبعد الخبر».[۱]

ترجمه: «می‌گویند: و بطوری ‌که علم به الله ایمان و کفر به آن جهل است، و عمل به فرائض ایمان و جهل به آن قبل از نزول آن کفر نیست، برای اینکه اصحابِ رسول خدا صلی الله علیه وسلم در ابتدای مبعوث شدن رسول خدا به سوی آن‌ها، به خداوند اقرار کردند ولی فرائضی که بعد از آن بر آن‌ها فرض بود را نمی‌دانستند و به خاطر جهلشان بر آن کافر محسوب نشدند. سپس خداوند بر آنها فرائض را نازل کرد پس اقرارشان بر آن‌ فرائض و انجام آن‌ها ایمان است و تنها کسی که آن را به جهت تکذیب خبر الله از روی دشمنی انکار کند، کافر می‌شود.  و اگر خبری از الله (از آن فرائض) برایش نیاید به خاطر جهلش کافر نمی‌شود و بعد از آمدن خبر، کسی که خبر را از مسلمین نشنود به خاطر جهلش کافر نمی‌شود، و (اما) جهل به الله در هر حال کفر است؛ چه قبل از خبر و چه بعد از خبر».

[۱]– جـ۷ ص۳۲۵ مجموع الفتاوى