“همچنین موحد وقتی به این صفات اللّٰه متعال (علم،احاطه و معیت) ایمان می آورد،چنین اعتقادی در درون او ترسی را نهادینه می کند،ترس از پروردگاری که همیشه مطلع بر آشکار ونهانش است .. او به صفت سمع (گوش) اللّٰه ایمان می آورد و می داند اللّٰه همه گفته هایش را می شنود پس جز به خیر زبان نمی گشاید .. با ایمان به این صفات خالقش (چشم،دیدن و نگاه کردن) یقین پیدا می کند که خالقش او را می بیند پس هرگز خود را در حالتی یا مکانی که معصیت پروردگارش است،قرار نمی دهد؛بلکه می کوشد در حالت و مکانی باشد که موجب رضایت خالقش باشد .. اللّٰه متعال دوست می دارد و راضی می شود،مومنی که این دو صفت پروردگارش را شناخته .. حرفی نمی زند و عملی را انجام نمی دهد مگر اینکه موجب رضایت خالقش شود و خالقش آن سخن وعمل را دوست داشته باشد .. این شخص مومن می داند که از صفات پروردگارش (غضب و مقت و لعن و ..) است در نتیجه هرگز عمل یا سخنی را انجام نمی دهد که موجبات غضب و لعن خالقش را به دنبال داشته باشد،بلکه تمامی تلاش خود را می کند که اعمال و سخنانی از او صادر شود که موجب شود پروردگارش شاد شود و به او لبخند زند”.
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین