عبدالمطلب دارای ده فرزند از همسران مختلف بود، از میان آنان عبدالله پدر آن حضرت صلی الله علیه و سلم و ابوطالب از یک مادر بودند. به همین جهت عبدالمطلب آن حضرت را تحت تکفل ابوطالب قرار داد، ابوطالب با آن حضرت صلی الله علیه و سلم به قدری محبت و عطوفت داشت که با فرزندان خویش نداشت، هنگام خواب ایشان را کنار خود میخوابانید و چون بیرون میرفت او را با خود میبرد.
زمانی که سن آن حضرت تقریباً به ده، دوازده سال رسید، گوسفندان را به چراگاه میبرد. یکی از مورخان معروف فرانسوی به زعم خود چنین پنداشته است که: چون ابوطالب برای آن حضرت شخصیتی قایل نبود، او را به گوسفندچرانی میگمارد! ولی حقیقت این است که چرانیدن گوسفندان نزد اعراب کاری پست و مایه عیب به شمار نمیرفت. فرزندان اشراف و امراء نیز گوسفند میچرانیدند. در قرآن مجید این امر به عنوان زیبایی و نشاط زندگی ذکر شده است:
﴿وَلَکُمۡ فِیهَا جَمَالٌ حِینَ تُرِیحُونَ وَحِینَ تَسۡرَحُونَ ۶﴾ [النحل: ۶].
واقعیت این است که این امر مقدمهای برای گلهبانی عالَم بود. پس از بعثت آن حضرت صلی الله علیه و سلم خاطرۀ آن شغل ساده و با ذوق را بیان میکردند. روزی همراه با اصحاب به بیابان تشریف بردند، اصحاب به خوردن علفهای بیابانی مشغول شدند، آن حضرت صلی الله علیه و سلم فرمودند: آن علفهایی که رنگشان خوب سیاه گشته، خوشمزه ترند و این تجربه دورانی است که در سنین نوجوانی در اینجا گوسفند میچرانیدم([۱]).
[۱]– در طبقات ابن سعد، ص ۸ و صحیح بخاری، جلد اول، کتاب «الاجارۀ» این قول رسول اکرم صلی الله علیه و سلم مذکور است: «من در مقابل «قراریط» گوسفندان اهل مکه را میچرانیدم»، در بیان مفهوم قراریط اختلاف نظر وجود دارد. شیخ ابن ماجه، سوید بن سعید، اظهار داشته است: قراریط جمع قیراط، و قیراط نام جزیی از درهم یا دینار است. بنابراین، از نظر وی مفهوم حدیث چنین است که رسول اکرم صلی الله علیه و سلم در مقابل گرفتن اجرت، گوسفندان مردم را میچرانید و به همین جهت «بخاری» این حدیث را در کتاب «الإجاره» ذکر کرده است. ولی «ابراهیم حربی» میگوید: قراریط نام محلی نزدیک «اجیاد» است، «ابن جوزی» همین نظر را ترجیح داده است. «علامه یمینی» در تشریح این حدیث مفصلاً بحث نموده و با دلایل قوی ثابت کرده که نظر «ابن جوزی» صحیح است (عینی ۶/ ۶۳۱) در «نور النبراس» نیز این بحث مفصلاً ذکر شده و همین نظر ترجیح داده شده است.