تکبر و غرور

هرگز سزاوار نیست که انسان تکبر بورزد؛ چرا که کبریا و عظمت تنها شایسته خداوند است و بس. پیامبر خدا صلى الله علیه و سلم در یک حدیث قدسی بیان می دارد: (قال الله -عز وجل-: الکبریاء ردائی، والعظمه إزاری، فمن نازعنی واحدًا منهما قذفته فی النار) [مسلم و ابوداود و ترمذی] یعنی: “خداوند عزوجل می فرماید: عزت ازار من است و کبریا ردای من، کسی که با من در یکی از این دو دعوی و کشمکش کند، او را در آتش افکنم.”

انسان متکبر فکر می کند که مقام و جایگاه او از منزلت دیگران بالاتر است؛ که البته این حالت باعث می شود دیگران از وی متنفر شده و از دور و برش کنار روند و به همان اندازه در درون خود فرد نیز فساد و تباهی فراوانی را به جای می گذارد؛ دیگر نه نصیحتی را می شنود و نه نظری برای او قابل قبول است و در نهایت جزو انسان های مطرود می گردد.
خداوند متعال می فرماید: {ولا تصعر خدک للناس ولا تمش فی الأرض مرحًا إن الله لا یحب کل مختال فخور} [لقمان: ۱۸] یعنی: ” و از مردم [به نخوت] رخ برمتاب و در زمین خرامان راه مرو که خدا خودپسند لافزن را دوست نمى‏دارد.”

متکبران در قرآن کریم به عذابی شدید بیم داده شده اند آنجا که خداوند باری تعالی می فرماید: {سأصرف عن آیاتی الذین یتکبرون فی الأرض بغیر حق} [اعراف: ۱۴۶] یعنی: ” به زودى کسانى را که در زمین بناحق تکبر مى‏ورزند از آیاتم رویگردان سازم …”، و می فرماید: {کذلک یطبع الله على کل قلب متکبر جبار} [غافر: ۳۵] یعنی: “… این گونه خدا بر دل هر متکبر و زورگویى مهر مى‏نهد.”

خداوند –باری تعالى- متکبران را دوست نمی دارد و پاداش و جایگاه شان را آتش دوزخ قرار داده و می فرماید: {إنه لا یحب المستکبرین} [نحل: ۲۳] یعنی: ” … او گردنکشان را دوست نمى‏دارد “، ویقول تعالى: {ألیس فی جهنم مثوى للمتکبرین} [زمر: ۶۰] یعنی: “… آیا جاى سرکشان در جهنم نیست.”