توهین به قوم تُرک در قرآن!

جناب آقای روزبهانی در ادامه می‌نویسد: «ذو القرنین به سرزمینی رسید که بین دو سد بود و در ترکستان قرار داشت که مردمی داشت که اصلاً هیچ چیز نمی‌فهمیدند (آیه ۹۲) حالا بچه‌های خوبم متوجه شدید که ریشه‌ی جوک‌هایی که برای ترک‌ها می‌سازند از کجا آب می‌خورد…»(۱)
می‌گویم:
اولاً. ریشه‌ی لطیفه‌هایی که برای اقوام مختلف ساخته می‌شود، شاید به همان هویت ملی شما بازگردد که خود را قوم برتر می‌دانستند و دیگران را پست و خوار می‌شمردند!
همچنین ظاهراً آقای دکتر نمی‌داند که ترک‌ها، چندین قرن سکان رهبری امت اسلامی را در دست داشته و مدافع آن بودند! پس از فروپاشی خلافت عباسیان، دولت عثمانی، به عنوان بزرگ‌ترین دولت اسلامی طول تاریخ شناخته می‌شود. آقای جرجی زیدان می‌گوید: «در زمان سلطان سلیمان عثمانی وسعت ممالک عثمانیان از بوداپست در کنار رود تون تا اسوان و کرانه‌ی نیل از رود فرات تا تنگه‌ی جبل الطارق امتداد یافت.»(۲)
اگر (چنان‌چه مؤلف گمان کرده است) اسلام به قوم ترک توهین کرده بود، آیا آنان حاضر بودند که چنین خدمتی به اسلام و مسلمانان انجام دهند؟!
ثانیاً. خداوند می‌فرماید: «حَتَّى إِذَا بَلَغَ بَیْنَ السَّدَّیْنِ وَجَدَ مِنْ دُونِهِمَا قَوْمًا لَا یَکَادُونَ یَفْقَهُونَ قَوْلًا»(۳) و این نفهمیدن بصورت مطلق نبوده است، و مقصود آیه آن است که با مشقت متوجه کلام می‌شده‌اند. این غیر قابل فهم بودن، می‌تواند به دلیل سختی زبان ایشان، و یا دور بودن آنان از تمدن‌های دیگر باشد.
ثالثاً. از دیدگاه اسلام، تعصبات قومی هیچ ارزشی ندارد و الله متعال فرموده است: «یَاأَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاکُمْ مِنْ ذَکَرٍ وَأُنْثَى وَجَعَلْنَاکُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ»(۴) و علامه ابن کثیر دمشقی رحمه الله می‌فرماید که بر اساس این آیه، تمامی مردم با هم برابر هستند و تنها بر اساس امور دینی که اطاعت از خدا و پیروی از رسول خدا صلی الله علیه وسلم است، بر هم‌دیگر برتری می‌یابند. (۵) احادیث بسیاری نیز در این معنا وارد شده است که تنها به تعدادی اشاره می‌کنیم:
۱.  پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم فرمودند: «إن الله لا ینظر إلى صورکم وأموالکم، ولکن ینظر إلى قلوبکم وأعمالکم.»(۶)  یعنی: «به راستی که خداوند به صورت و اموال شما نمی‌نگرد، بلکه به دل‌های شما و اعمالتان نگاه می‌کند.»
۲.  ایشان به ابوذر رضی الله عنه فرمودند: «انظر، فإنک لیس بخیر من أحمر ولا أسود إلا أن تفضله بتقوى.» (۷)  یعنی: «آگاه باش! به راستی که تو از سرخ و سیاه بهتر نیستی، مگر آن‌که با تقوا بر او برتری یابی!»
۳.  پیامبر صلی الله علیه وسلم در خطبه‌ای فرمودند: «یا أیها الناس، ألا إن ربکم واحد، وإن أباکم واحد، ألا لا فضل لعربی على عجمی، ولا لعجمی على عربی، ولا أحمر على أسود، ولا أسود على أحمر، إلا بالتقوى…»(۸)  یعنی: «ترجمه ناقص»
۴٫ رسول خدا صلی الله علیه وسلم فرمود: «الناس بنو آدم، وخلق الله آدم من تراب.»(۹)   یعنی: «مردمان فرزندان آدم هستند و خداوند آدم را از خاک آفرید.»
بنابراین افتخار به نسب و قومیت نه تنها نزد اسلام و مسلمانان جایی ندارد، بلکه از عادات بد عهد جاهلیت به شمار می‌رود که به شدت از آن نهی شده است. اگر قومیت‌گرایی جاهلی در اسلام معتبر بود، هرگز سلمان فارسی و صهیب رومی -رضی الله عنهما- و پیامبر عربی صلی الله علیه وسلم نزد هم نمی‌نشاند!
———————————-
۱. قرآن کلام محمد، ص ۱۲۷
۲. تاریخ تمدن اسلام، ص ۸۶۲
۳. الکهف، آیه ۹۳ : «تا آن گاه که به میان دو کوه رسید و در فراسوی آن دو کوه گروهی را یافت که هیچ سخنی را نمی فهمیدند.»
۴. الحجرات، آیه ۱۳ : «ای مردمان! ما شما را از مرد و زنی آفریده ایم، و شما را تیره‌تیره و قبیله‌قبیله نموده‌ایم تا همدیگر را بشناسید. بی‌گمان گرامی‌ترین شما در نزد خدا متقی‌ترین شماست. خداوند مسلما آگاه و باخبر است.»
۵. تفسیر القرآن العظیم، ج ۷، ص ۳۸۵
۶. صحیح مسلم، ج ۴، ص ۱۹۸۷
۷. مسند أحمد، ج ۳۵، ص ۳۲۱
۸. همان، ج ۳۸، ص ۴۷۴
۹. سنن الترمذی، ج ۵، ص ۲۴۲