توحید الوهیت

 

یگانه نمودن الله در معبود بودنش: یعنی یگانه نمودن الله در عبادت و این هم با عقیده‌ی به این‌که الله سبحانه وتعالی است که معبود حق و مستحق عبادت از روی محبّت و ذلیلی و تعظیم بوده و هر معبودی غیر او باطل است.

الله متعال می‌فرماید:

﴿وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا نُوحِی إِلَیْهِ أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ﴾ [الأنبیاء: ۲۵]

«و پیش از تو هیچ پیامبری نفرستادیم مگر اینکه به او وحی می‌کردیم که: معبودی جز من مستحق عبادت نیست، پس مرا بپرستید».

و می‌فرماید:

﴿وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ﴾ [الذاریات: ۵۶]

«و جن و انس را نیافریدم جز برای اینکه مرا بپرستند».

و می‌فرماید:

﴿وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا إِلَٰهًا وَاحِدًا ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۚ سُبْحَانَهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ﴾ [التوبه: ۳۱]

«و امر نشدند مگر اینکه یک معبود یگانه را بپرستند، هیچ معبودی جز او مستحق عبادت وجود ندارد، پاک و بلند مرتبه است از آنچه برایش شریک قرار می‌دهند».

• و عبادت در لغت: ذلّت و فرمانبرداری است.

گفته می‌شود: راه معبد: یعنی راه صاف شده برای حرکت در آن.

• و عبادت در شرع: به دو اعتبار بکار می‌رود:

اول: به اعتبار فرد عبادت کننده: (عبادت) یعنی کمال محبّت همراه کمال فروتنی.

ابن تیمیه رحمه الله می‌گوید: «و عبادت کمال محبّت و کمال فروتنی را جمع می‌کند».[۱]

دوم: به اعتبار کار انجام شده به عنوان عبادت: اسم جامعی است برای هر آنچه که الله آن را دوست دارد و به آن راضی است؛ از اقوال و اعمال ظاهری و باطنی.

[۱]– قاعده فی المحبه، ج: ۱، ص: ۹۸٫