وقتی زنده کننده و میراننده و روزی دهنده، فقط خداوند است، پس چرا از مردم بترسیم؟ بیشترین چیزی که باعث غم و ناراحتی میشود، وابستگی به مردم، تلاش برای جلب رضایت آنها، نزدیکی جستن به آنان و تعریف و تمجید از آنها و نیز زیانمند پنداشتن خود در صورت نکوهش آنهاست. چنین رویکردی، نتیجه ضعف انسان در توحید است.
فلیتک تحـلو والحیـاه مریره | ولیتـک ترضی والأنام غضاب |
«ای کاش تو شیرین میبودی و زندگی، تلخ؛ و ای کاش تو، راضی میبودی و مردم، ناخشنود».
إذا صح منک الود فالکل هین | وکل الذی فوق التراب تراب |
«هر گاه دوستیت، درست و برابر شود، همه چیز آسان است و هرآنچه که روی خاک است، خودش خاک میباشد».