جماعتی از بزرگان صحابه رضی الله عنهم، از رأی و نظر و صاحبان رأی و نظر مذمت کردهاند و دیگران را به سنت و روش پیامبر صلی الله علیه و سلم ارشاد و هدایت کردهاند نه به آراء و نظرات خودشان و اجتهاداتی که به آنان نسبت داده شده و علما آن را رأی به حساب آوردهاند، خارج از محدودهی کتاب و سنت نبوده است.([۱])
ابن قیم تقلید صحابه رضی الله عنهم از یکدیگر را نمیپذیرد. اینکه میگویند: عبدالله بن عمر رضی الله عنهما- قولش را به خاطر قول عمر رها میکرد، ابوموسی قولش را به خاطر قول علی رضی الله عنه رها میکرد و زیدبن ثابت قولش را به خاطر قول ابی بن کعب رها میکرد، در جواب باید گفت که آنان سنت پیامبر صلی الله علیه و سلم را رها نمیکردند تا از این سه نفر تقلید کنند، همچنان که طرفداران تقلید آن را انجام میدهند؛ بلکه اگر کسی به روش و سیرت آنان نگاه کند، میبیند که آنان هر گاه سنت پیامبر صلی الله علیه و سلم برایشان آشکار میگردید، آن را به خاطر قول احدی – هر کسی که باشد – رها نمیکردند.
([۱]) شوکانی، القول المفید فی ادله الاجتهاد و التقلید، ۱/۲۷-۲۸٫