وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
– تعریف بدعت در لغت:
از «بدع» گرفته شده که بوجود آوردنی است که قبلاً سابقه نداشته است. خداوند میفرماید:
﴿بَدِیعُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ﴾ [البقره: ۱۱۷].
«به وجود آورنده آسمان‌ها و زمین است».
و میفرماید:
﴿قُلۡ مَا کُنتُ بِدۡعٗا مِّنَ ٱلرُّسُلِ﴾ [الأحقاف: ۹].
«بگو: من اولین کسی نیستم که رسالت را از طرف پروردگارم به بندگان ابلاغ می‌‌کنم».
بلکه پیامبران زیادی پیش از مقام رسالت را به عهده گرفته‌اند.
وقتی گفته می‌شود فلانی بدعتی بوجود آورده، یعنی: کاری انجام داده که قبلاً کسی آن را انجام نداده است.
بدعت دو نوع است:
-
بدعت در مسایل دنیوی مانند: اختراعات جدید که این نوع بدعت مباح است، چون اصل در مسایل دنیوی، مباح بودن است.
بدعت در دین که حرام است چون اصل در این نوع توقف است [بدون حکم شرعی عبادت کم و زیاد نمی‌‌شود]. پیامبر صلی الله علیه و سلم میفرماید: «مَنْ أَحْدَثَ فِی أَمْرِنَا هَذَا مَا لَیْسَ مِنْهُ فَهُوَ رَدٌّ»[۱]. «هر کسی در این امر ما [دین] چیزی وارد کند، که از آن نباشد، مردود است». و در روایتی دیگر میفرماید: «مَنْ عَمِلَ عَمَلًا لَیْسَ عَلَیْهِ أَمْرنَا فَهُوَ رَدٌّ»[۲]. «هر کس عملی را انجام دهد که طبق دستور ما نباشد، آن عمل مردود است».
[۱]– مسلم و بخاری.
[۲]– مسلم.