بدعت در اصطلاح شرعی عبارت است از: “بندگی نمودن و دینداری کردن برای خداوند متعال توسط چیزهایی که خداوند تشریع نکرده است” و می توانید بگویید: “بدعت عبارت است از: بندگی کردن و دینداری نمودن برای خداوند با چیزهایی که جزء سنت رسول الله صلى الله علیه وسلم نیستند”
تعریف نخست از آیه زیر گرفته شده است: (أَمْ لَهُمْ شُرَکَاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّینِ مَا لَمْ یَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ) یعنی: ( یا اینکه مشرکان معبودانی دارند که بدون اجازه الله، دین و آیینی برای شان مقرر کرده اند؟)الشوری/۲۱.
و تعریف دوم برگرفته از حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم است که می فرماید: (علیکم بسنتی و سنه الخلفاء الراشدین المهدیین من بعدی تمسکوا بها و عضوا علیها بالنواجذ و إیاکم و محدثات الامور) یعنی: (به سنت من و راه و روش خلفای راشدین هدایت یافته پس از من چنگ بزنید و آنها را با دندان های پیشین تان محکم بگیرید و از امور نوظهور-در دین- جدا خودداری کنید).
بنابراین هر فردی که با سلیقه شخصی و باچیزهایی که خداوند تشریع نکرده و یا جزء سنت رسول الله صلى الله علیه وسلم نیست به دینداری و بندگی خداوند بپردازد بدعت گر تلقی می شود خواه این دینداری و بندگی در مورد أسماء و صفات خداوند باشد و خواه در مورد أحکام و شریعت کامل و بی عیب و تقصش باشد.
اما أمور مباح دنیوی که در راستای عرف و عادت ها بوجود آمده اند- اگر با مبانی شریعت خداوند متعال تعارضی نداشته باشند- بدعت محسوب نمی شوند حتی اگر از نظر لغوی بدعت(نوپیدا) نامیده شوند اما از آنجا که این امور جدید در دین به وجود نیامده اند و مخصوص زندگی دنیوی هستنند بدعتی که مشمول هشدار رسول الله صلی الله علیه وسلم باشد محسوب نمی شود.
شیخ محمد بن صالح العثیمین.
ترجمه: حامد مشکوه.
١۴٣٧/٢/٢۴ هجری قمری.
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین