تربیت کودک

بچه که بودم مادرم  برایم جوجه می خرید؛  از همین جوجه های رنگی.
 اولش فکر نمیکردم بزرگ کردنشان کار چندان سختی باشد؛  اما بعد فهمیدم پرورش جوجه ها فوت و فن خودش را دارد.  
چند جوجه از بین رفتند تا توانستم جوجه داری یاد بگیرم.
 یک بار دوستم گفت کتابی درباره جوجه ها در یک کتاب فروشی دیده،  سر از پا نشناختم.  به سراغ کتاب فروش رفتم.  کتاب گران بود؛  اما قیمتش برایم مهم نبود.  من دغدغه بزرگ کردن جوجه هایم را داشتم.  
جوجه های من عاشق نمی شدند،  با رفیق ناباب نمی گشتند.  آنها علاقه ای هم به بازی کامپیوتری نداشتند .  با دود و دم غریبه بودند و اعتیاد در کمین شان نبود.  
آنها فقط یک کلمه بلد بودند:جیک جیک.
جوجه های من تلفن همراه نداشتند تا پیامک بازی کنند و با دوستانشان برای فلان مهمانی قرار بگذارند.  جوجه ها چت کردن بلد نبودند.  آدرس ایمیل هم نداشتند که کسی برای شان عکس و قصه بفرستد.  
آنها یک آدرس بیشتر نداشتند :زیر زمین خانه ما،  جعبه چوبی میوه
من تنها نگران پرورش جسم جوجه هایم بودم و همین نگرانی مرا واداشت که به دنبال راه صحیح پرورش آنها بروم.
حالا که بزرگ شده ام،  بچه هایی دارم که باید هم جسم و هم روحشان را پرورش دهم؛  اما یک سؤال : دغدغه من برای تربیت فرزندانم،  آیا به اندازه نگرانی ام برای پرورش جوجه هایم هست؟