تذکری ایمانی

همواره خود را حق مطلق ندانیم!
همواره به أقوال و رفتار دیگران همچون محاسب و قاضی ننگریم! زیرا ما خود کامل نیستیم ، تا خود و أفکارمان را میزان سنجش دیگران نماییم.
همواره أقوال دیگران را با توجه به آنچه گفته میشود ، بخوانیم و گوش دهیم ، نه با توجه به آنچه که در نزد خود از قبل ،  صحیح یا غلط  برای آن فرد حکم و تصور خاصی قرار داده ، و أقوال را در سایه ی آن تصورمان ، فهم نماییم!!
هرکسی قول حقی گفت ، قبول نماییم. و لو دشمنمان هم باشد. حدیث : ( صدق و هو کذوب )!!
تا زمانی که دیدگاههای گروهی و حزبی موجود است ، و تا انسان حریت و آزادی ( یعنی پیرو حق شدن ، از هر که گفته شود ) را راه و روش خود نگیرد ، هیچ گاه منتظر اصلاح خود و جامعه مان نباشیم.
راه و روش حریت و آزادگی پیش گرفتن ، ممکن است عواقب و نتایج سختی را برای فرد پیش آورد. از جمله :

اعتراض و انتقاد نا آگاهان و متعصبان و نتیجتاً در عزلت قرار گرفتن و تحمل انواع اذیتها و آزارها … همچون بسیاری از بزرگان تاریخ اسلام ( ابن تیمیه ، سیوطی ، و… ).
أما واجبی که رب الأرباب بر ذمه ی أهل علم نهاده ، و خوف او سبحانه ، و رجاء ثوابش ، همه ی این أمور را در نزد فرد محقق ، به فراموشی میسپارد.

الله تعالی در میان أمت اسلام ، علماء و صلحاء و مصلحین قرار دهد ، و ما را نیز از زمره ی آنان قرار دهد.