تدبر در دو آیه از قرآن کریم

{فإِذَا خِفْتِ عَلَیْهِ فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمّ} (قصص: ۷).

و به‌ مادر موسی‌ وحی‌ کردیم‌ که‌ چون‌ بر موسی علیه السلام بیمناک ‌شدی‌ از خطر فرعون، پس او را به‌ دریا بیانداز.

آیه‌ی دوم:

{فأَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِی الْیَمّ} (قصص: ۴۰).

پس‌ فرعون و لشکریانش‌ را فروگرفتیم‌ و آنان‌ را به‌ دریا افگندیم‌.

کلمه “الیم” یعنی دریا که در هر دو آیه آمده است، ولی حال و خاتمه موضوع آیات متفاوت است!
آیه‌ی اول درباره پیامبر موسی علیه السلام است که در مرحله ضعف شدید “کودکی” است اما با این وجود دریا نتوانست ضرری به او برساند!
اما آیه‌ی دوم درباره فرعون است که در نهایت قدرت و جبروت بود، ولی دریا او و لشکرش را در خود غرق کرد و نابود ساخت!

پس همیشه این نکته را به یاد داشته باش:
“من کان مع الله فلن یضره ضعفه، و من لم یکن مع الله فلن تنفعه قوته”
هرکس که با خداست هرگز ضعفش به او ضرر نخواهد رساند، و هر کس که با خدا نیست هرگز قدرتش به او نفعی نخواهد رساند.