تحریم نذر مشقت بار

عَنْ أَنَسٍ – رضى الله عنه – أَنَّ النَّبِىَّ -صلى الله علیه وسلم- رَأَى شَیْخًا یُهَادَى بَیْنَ ابْنَیْهِ قَالَ « مَا بَالُ هَذَا ». قَالُوا نَذَرَ أَنْ یَمْشِىَ. قَالَ « إِنَّ اللَّهَ عَنْ تَعْذِیبِ هَذَا نَفْسَهُ لَغَنِىٌّ ». وَأَمَرَهُ أَنْ یَرْکَبَ.

متفق علیه
اَنَس (رَضِیَ اللّٰهُ عَنْه) می گوید :
رَسُولُ اللَّه (صَلَّی اللّٰهُ عَلیهِ وَآلِهِ وَ سَلَّمَ) مردی را مشاهده نمود که به کمک دو پسرش راه می رفت.
فرمود :این مرد را چه شده است؟
گفتند: نذر نموده است که پیاده حرکت نماید.
فرمود :اللّٰه (سُبحانَهُ وَ تَعالَیٰ) بی نیاز است از این که این مرد خود را عذاب نماید.
ودستور داد سواره حرکت نماید

به نقل از صحیح بخاری {۱۷۳۲}
وصحیح مسلم {۳۱۰۰}