تبریک گفتن به کسی‌که از نعمتی برخوردار می‌‌شود

تبریک گفتن و مصافحه با کسی‌که از نعمتی برخوردار شده، مستحب است چنان‌‌که به وی بگوید: به خاطر آنچه الله به تو بخشیده است و با آن بر تو منت نهاده تبریک می‌‌گویم.

عَنْ کَعْبِ بْنِ مَالِکٍ رضی الله عنه –فِی قِصَّهِ تَوبَتِهِ- وَفِیهِ-: وَاسْتَعَرْتُ ثَوْبَیْنِ فَلَبِسْتُهُمَا، وَانْطَلَقْتُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ج، فَیَتَلَقَّانِی النَّاسُ فَوْجًا فَوْجًا، یُهَنُّونِی بِالتَّوْبَهِ، یَقُولُونَ: لِتَهْنِکَ تَوْبَهُ اللَّهِ عَلَیْکَ، قَالَ کَعْبٌ: حَتَّى دَخَلْتُ المَسْجِدَ، فَإِذَا رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم جَالِسٌ حَوْلَهُ النَّاسُ، فَقَامَ إِلَیَّ طَلْحَهُ بْنُ عُبَیْدِ اللَّهِ یُهَرْوِلُ حَتَّى صَافَحَنِی وَهَنَّانِی…».

از کعب بن مالک رضی الله عنه روایت است که در ذکر داستان توبه‌‌اش می‌‌گوید: «… دو لباس (ازار و ردایی) به عاریت گرفتم و پوشیدم و به سوی رسول الله صلی الله علیه وسلم به راه افتادم. مردم گروه گروه به استقبال من می‌‌آمدند و به خاطر پذیرفته شدن توبه‌‌ام، به من تبریک عرض می‌‌کردند و می‌‌گفتند: پذیرش توبه‌‌ات از جانب الله مبارک باد. تا اینکه وارد مسجد شدم، دیدم که رسول الله صلی الله علیه وسلم نشسته و مردم اطرافش را گرفته‌‌اند، پس طلحه بن عبیدالله بلند شد و به سوی من دوید و با من مصافحه کرد و به من تبریک گفت…».^[۱]

[۱]– متفق علیه؛ بخاری حدیث شماره ۴۴۱۸ و مسلم حدیث شماره ۲۷۶۹ با لفظ بخاری