امام ابوالفرج ابن الجوزی رحمه الله:
«گروهی از منسوبین به علم را دیدم که در مورد نگاه خداوند به خویشتن در خلوتها بیاعتنایی کردند و خداوند هم یاد نیک آنها را در آشکارا از میان برد و هنگامی که بودند، گویی وجود نداشتند، دیدنشان شیرینی نداشت و قلبی به دیدارشان مشتاق نبود».
[صید الخاطر/۱۴۸]