بیماری و مداوا

یک قاعده کلی است که هر اندازه بیماری سخت باشد مداوای آن نیز مشکل است. مثلا اگر شخصی یا گروهی به یک بیماری واگیر مبتلا شوند تدابیر شدیدی برای مداوای آن ها و واکسینه کردن دیگران اندیشه می شود.

گاهی اطباء از مداوای برخی بیماری ها مایوس می شوند وازمعالجه بیماران دست می کشند ولی در این طب که طب ایمانی نامیده می شود؛ در هیچ مرحله ای یاس و نا امیدی وجود ندارد و هرگز به بیمار گفته نمی شود که بیماری تو قابل درمان نیست؛ بلکه برای هر مرضی درمانی وجود دارد. آن هم درمانی آسان برای امراض مشکل نسخه های آسانی وجود دارد که این نشانه رحمت عامه خداوند متعال است.

مواعظ حکیم الامت علامه اشرف علی تهانوی ؛جلد دوم؛ص(۲۴۱)