بیرون آمدن یکتا پرستان از آتش

عنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و سلم: «أَمَّا أَهْلُ النَّارِ الَّذِینَ هُمْ أَهْلُهَا، فَإِنَّهُمْ لاَ یَمُوتُونَ فِیهَا وَلاَ یَحْیَوْنَ، وَلَکِنْ نَاسٌ أَصَابَتْهُمُ النَّارُ بِذُنُوبِهِمْ- أَوْ قَالَ: بِخَطَایَاهُمْ- فَأَمَاتَهُمْ إِمَاتَهً حَتَّى إِذَا کَانُوا فَحْمًا أُذِنَ بِالشَّفَاعَهِ، فَجِیءَ بِهِمْ ضَبَائِرَ ضَبَائِرَ، فَبُثُّوا عَلَى أَنْهَارِ الْجَنَّهِ، ثُمَّ قِیلَ: یَا أَهْلَ الْجَنَّهِ أَفِیضُوا عَلَیْهِمْ، فَیَنْبُتُونَ نَبَاتَ الْحِبَّهِ تَکُونُ فِی حَمِیلِ السَّیْلِ». فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الْقَوْمِ: کَأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و سلم قَدْ کَانَ بِالْبَادِیَهِ. (مســلـم/۱۸۵)

ابوسعید خدری می‌گوید: رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «‌جهنمیان (کفار) که اهل واقعی جهنم هستند، ‌نه می‌میرند و نه زنده می‌شوند (میان مرگ و زندگی بسر می‌برند). اما کسانی ‌(مسلمانان گناهکار) که به سبب گناهان و یا اشتباهاتشان به جهنم رفته‌اند (پس از اینکه مدتی عذاب داده می‌شوند) الله متعال آنها را می‌میراند تا اینکه تبدیل به زغال می‌شوند. در این هنگام، اجازه‌ی شفاعت داده می‌شود. بعد از آن، آنها را گروه گروه می‌آورند و بر نهرهای بهشت پخش می‌نمایند. سپس می‌گویند: ای بهشتیان! آب حیات بر آنها بریزید. پس آنها مانند دانه‌ای که در گل و لای رودخانه می‌روید، زنده می‌شوند». در این هنگام، مردی از میان مردم گفت: گویا رسول اکرم صلی الله علیه و سلم در صحرا زندگی کرده است. یعنی ویژگی روییدن دانه را در گل و لای رودخانه به خوبی می‌دانست که خیلی سریع می‌روید و طراوت و شادابی خاصی دارد.