به کار رفتن کلمه «سلف» نزد ائمه سلف

امام بخاری در صحیح خود بابی را با این عنوان ذکر می­ کند: «باب الرکوب على الدابه الصعبه والفحوله من الخیل وقال راشد بن سعد کان السلف یستحبون الفحوله لأنها أجرى وأجسر»: «باب سوار شدن بر حیوانِ نرِ تندرو و سرکش مانند اسب؛ راشد بن سعد می­گوید: «سلف سوار شدن بر حیوان نر را دوست داشتند چراکه تندروتر و دلیرتر است.»

حافظ بن حجر رحمه­ الله در تفسیر کلمه سلف می­ گوید: «منظور صحابه و کسان پس از آنها می­ باشد.»[۱]

و نیز باب دیگری را در صحیح بخاری[۲] با این عنوان ذکر نموده است: «باب ما کان السلف یدخرون فی بیوتهم وأسفارهم من الطعام واللحم وغیره»: «باب غذا و گوشت و چیزهایی که سلف در خانه­ ها و سفرهای­شان ذخیره می­کردند.»

و همچنین می­ گوید: «زهری در مورد استخوان مردگان – مانند فیل و … –  می­گوید: «برخی از علمای سلف را چنان یافتم که با آنها شانه و روغن مالی می­ کردند و در این امر اشکالی نمی­ دیدند.»[۳]

و امام مسلم روایت می­ کند که عبدالله بن مبارک در ملا عام می­ گفت: «حدیث عمرو بن ثابت را رها کنیدکه او سلف را دشنام می­ داد.»[۴]

و امام اوزاعی می­ گوید: «در پایبندی به سنت صبر پیشه کن؛ در آنچه اهل سنت در آن توقف کردند تو نیز توقف کن و چیزی را بگو که آنان گفتند و از آنچه خوداری می­ کنند نیز خود را باز بدار؛ و بر روش سلف صالح خویش حرکت کن که چنین رفتاری گشایشی را برایت فراهم می­ آورد که برای آنان به ارمغان آورد.»[۵]

 

 

[۱] – فتح الباری (۶/۶۶)

[۲] – (۵/۲۰۶۸)

[۳] – فتح الباری (۱/۳۴۲)

[۴] – مقدمه صحیح مسلم، ص۶

[۵] – الشریعه للآجری، ص۵۸