به شهرت علاقه مند مباش؛ چون  تاوانش، اندوه و ناراحتی است

از جمله چیزهایی که ذهن را مشوش می‌کند و صفا و آرامش قلب را تیره می‌نماید، علاقه وافر به شهرت و طلب خوشنودی مردم است. ﴿لَا یُرِیدُونَ عُلُوّٗا فِی ٱلۡأَرۡضِ وَلَا فَسَادٗاۚ﴾ [القصص: ۸۳] «آنان، خواهان برتری در زمین و فساد و تباهی نیستند».

شاعر می‌گوید:

من أخمـل النفس أحیـاها وروّحها		ولم یبت طـاویا منها علـی ضجـر
إن الریـاح إذا اشتـدت عواصفـهـا		فلیس ترمی سوی العالی من الشجر

«هر کس، خودش را گمنام کند، خویشتن را زنده و راحت می‌گرداند و شبانگاهان از ناراحتی به خود نمی‌پیچد.

بادهای شدید، فقط به درختان بلند قامت ضربه می‌زنند».

در حدیث آمده است: «هر کس به دنبال خودنمایی و شهرت باشد، خداوند، او را (در روز قیامت) رسوا می‌کند».

﴿یُرَآءُونَ ٱلنَّاسَ﴾ [النساء: ۱۴۲] «خود را به مردم می‌نمایانند و ریاکاری می‌کنند». ﴿وَّیُحِبُّونَ أَن یُحۡمَدُواْ بِمَا لَمۡ یَفۡعَلُواْ﴾ [آل عمران: ۱۸۸] «دوست دارند به خاطر کاری ستایش شوند که انجام نداده اند». ﴿وَلَا تَکُونُواْ کَٱلَّذِینَ خَرَجُواْ مِن دِیَٰرِهِم بَطَرٗا وَرِئَآءَ ٱلنَّاسِ﴾ [الأنفال: ۴۷] «مانند کسانی مباشید که از سرزمین خود، با غرور و خودنمایی بیرون آمدند».

ثوب الریاء یشف عما تحته

فإذا التحفت به فإنک عاری

«لباس ریاکاری، نازک است و آنچه، زیرش می‌باشد، دیده می‌شود؛ پس هرگاه لباس ریا به تن کردی، بدان که در حقیقت لخت(و رسوا) هستی».