ابن قیم میگوید: «گمان جاهلیت، منسوب به جاهلان است که گمان ناحق میباشد؛ چون گمان جاهلیت، گمانی نیکی که در شأن اسماء زیبا، صفات برتر و ذات دور از هر عیب و بدی خدا باشد نیست و خلاف چیزی است که در شأن حکمت، حمد و ستایش الله و منحصر بودن خدا به ربوبیت و الوهیت میباشد و خلاف گمانی است که در شأن وعدهی راستین خدا که هرگز خلاف وعده نمیکند، میباشد».[۱]
مؤلف، تفسیر ابن قیم راجع به این آیه را که بهترین تفسیر و اقوال گفته شده در این زمینه است، بیان کرده است. به امید خدا بعداً مطالب مربوط به آن خواهد آمد.
فرمودهی ﴿یَقُولُونَ لَوۡ کَانَ لَنَا مِنَ ٱلۡأَمۡرِ شَیۡءٞ﴾: نیز گفتهی منافقان است. ظاهراً معنای آیه چنین است: ما به اجبار برای جهاد آمدیم و اگر به دست ما بود، به جهاد نمیرفتیم؛ همان طور که عبدالله ابن أبی این گفته را اظهار داشت. لفظ آیه استفهام و معنایش، نفی است. یعنی رفتن به جهاد به دست ما نبود. معنای دیگری غیر از این معنا در تفسیر این آیه گفته شده است. خداوند با این فرموده، گفتهشان را رد نموده است: ﴿قُلۡ إِنَّ ٱلۡأَمۡرَ کُلَّهُۥ لِلَّهِ﴾ یعنی سررشتهی کارها به دست شما و غیر شما نیست، بلکه فقط به دست الله است. او ذاتی است که هرگاه چیزی خواست، هیچ چیز نمیتواند آن را رد کند.
راجع به فرمودهی: ﴿یَقُولُونَ لَوۡ کَانَ لَنَا مِنَ ٱلۡأَمۡرِ شَیۡءٞ مَّا قُتِلۡنَا هَٰهُنَا﴾ در باب «ما جاء فی اللو»، سخن گفته شد.
آیهی: ﴿وَلِیَبۡتَلِیَ ٱللَّهُ مَا فِی صُدُورِکُمۡ﴾ یعنی الله تعالی این شکست و قتل را مقدر نمود تا با کردار و رفتارتان، نیتهای شما را بیازماید؛ چون خدا به نیت هایتان علم غیب داشته و اکنون میخواهد، برای شما و دیگران هم معلوم شود؛ زیرا مجازات و پاداش بر اساس چیزی است که از طریق مشاهده معلوم میشود، نه از طریق چیزی که به طور غیر معمول از آنان معلوم میشود.
فرمودهی: ﴿وَلِیُمَحِّصَ مَا فِی قُلُوبِکُمۡ﴾ یعنی تا به وسیلهی آیات و معجزات شگفت انگیز و قدرت فوق العادهاش که به شما نشان میدهد، قلوبتان را از شک، تردید، امراض درونی و ناپاکی تصفیه و پاک گرداند. این امر مخصوص مؤمنان است نه منافقان.
راجع به معنای آیهی: ﴿وَٱللَّهُ عَلِیمُۢ بِذَاتِ ٱلصُّدُورِ﴾ بعضی گفتهاند: معنایش این است که خدا شما را به این خاطر نمیآزماید تا نیتهای شما را بداند؛ چون او نسبت به آن دانا و باخبر است، بلکه فقط به این خاطر شما را میآزماید که نیتها و آنچه در درون پنهان داشتهاید، آشکار گرداند. والله اعلم.
(برگرفته از کتاب تیسیر العزیز شرح کتاب توحید محمد بن عبدالوهاب)
[۱]– زادالمعاد، ۳/۲۲۹٫