وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
۲۳۱- «عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ رضی الله عنه عَنْ رَسُولِ اللهِ صلی الله علیه و سلم أَنَّهُ قَالَ: قَالَ اللهُ جل جلاله: أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِی بِی، وَأَنَا مَعَهُ حَیْثُ یَذْکُرُنِی، وَاللهِ، لَلَّهُ أَفْرَحُ بِتَوْبَهِ عَبْدِهِ، مِنْ أَحَدِکُمْ یَجِدُ ضَالَّتَهُ بِالْفَلَاهِ، وَمَنْ تَقَرَّبَ إِلَیَّ شِبْرًا، تَقَرَّبْتُ إِلَیْهِ ذِرَاعًا، وَمَنْ تَقَرَّبَ إِلَیَّ ذِرَاعًا، تَقَرَّبْتُ إِلَیْهِ بَاعًا، وَإِذَا أَقْبَلَ إِلَیَّ یَمْشِی أَقْبَلْتُ إِلَیْهِ أُهَرْوِلُ…».
- «از ابوهریره رضی الله عنه از پیامبرصلی الله علیه و سلم روایت شده است که فرمودند: خداوند متعال می‌فرماید: «من برای بنده‌ام آنگونه هستم که او نسبت به من گمان می‌برد و من با او هستم هرجا که مرا یاد می‌کند»، و به خدا سوگند! خداوند نسبت به توبه‌ی بنده‌اش (هنگامی که توبه می‌کند) خوشحال‌تر از یکی از شماست که شترش را -که قبلاً در بیابان گم کرده است- ناگاه، بیابد. [خداوند می‌فرماید:] «هرکس یک وجب به من نزدیک شود، یک ذراع به او نزدیک می‌شوم و هرکس یک ذراع به من نزدیک شود، یک باع به او نزدیک می‌شوم. و هرکس با راه‌رفتن (آهسته) به سوی من بیاید، من با دویدن (سرعت) به سوی او می‌روم»([۱]).
[۱]– به پاورقی حدیث شماره‌ی ۵۲ مراجعه شود.