– به اندکی از دنیا راضی باشد و خودش را برای مرگ آماده سازد:

داعی باید درباره ارتحال از این دنیا بیندیشد و بداند که مرگ، حتمی است و بزودی به سراغش خواهد آمد و خیلی زود او را از این دنیا راهی دنیای دیگر خواهد ساخت. مبادا کثرت اطرافیان و استقبال مردم از وی باعث غرورش گردد. زیرا خداوند متعال می‌فرماید: ﴿إِن کُلُّ مَن فِی ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ إِلَّآ ءَاتِی ٱلرَّحۡمَٰنِ عَبۡدٗا ٩٣ لَّقَدۡ أَحۡصَىٰهُمۡ وَعَدَّهُمۡ عَدّٗا ٩۴ وَکُلُّهُمۡ ءَاتِیهِ یَوۡمَ ٱلۡقِیَٰمَهِ فَرۡدًا ٩۵﴾ [مریم: ۹۳- ۹۵] یعنی: «تمام کسانی که در آسمان‌ها و زمین هستند، بنده خداوند مهربان می‌باشند. او تمامی آنان را سرشماری نموده و دقیقاً تعداد آنها را می‌داند و همه آنان روز قیامت، تک و تنها در بارگاه او حاضر می‌شوند».

داعی باید بداند که تنها می‌میرد، تنها قبر می‌شود و تنها از قبر برمی‌خیزد و به زودی خداوند از او درباره هر کلمه‌ای که بر زبان آورده است، خواهد پرسید. پس داعی باید خوب بیندیشد که چرا دعوت می‌دهد؟ چرا سخن می‌گوید؟ چه می‌گوید و برای چه می‌گوید؟ تا در راه دعوت، با شناخت و آگاهی حرکت کند.

همچنین داعی نباید برای زندگی دنیوی زیاد تقلا کند؛ بلکه به اندازه کفایت از آن استفاده نماید چرا که بهترین کار، انتخاب راه میانه است. خانه‌اش مانند خانه افراد متوسط جامعه باشد و لباسی بر تن کند که مردم متوسط می‌پوشند.