وذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَىٰ فِی الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَٰهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ الأنبیاء (۸۷)
و ذوالنون (= یونس) را (به یاد آور) هنگامی که خشمگین (از میان قومش) رفت، پس چنین پنداشت که ما هرگز بر او تنگ نمی گیریم، پس (وقتی که در شکم ماهی فرو رفت) در تاریکیها ندا داد که:«(خداوندا !) هیچ معبودی جز تو نیست، تو منزهی! بی گمان من از ستمکاران بودم».
در دعای ذالنون (سیدنا یونس علیه السلام) کمال توحید و تنزیه برای پروردگار متعال است و همچنین اعتراف بنده به ظلم و گناهش را دربردارد.
و این بهترین و موثرترین درمان برای ناراحتی و هم و غم است.
و همچنین بهترین وسیله برای خواستن حاجات از الله سبحان است.
زیرا که توحید و تنزیه به همراه هم کلیه ی کمالات را برای الله اثبات می کنند و تمامی عیب و نقص و تشبیه ها را از او سلب می کنند.
و اعتراف به ظلم و گناه ایمان بنده را به شریعت و پاداش و سزا، اثبات می کند، و او را در برابر الله ذلیل و شکسته کرده و باعث کنار گذاشتن اشتباه و بازگشت به سوی الله می شود.
و همچنین باعث احساس فقیر بودن نسبت به الله و اعتراف به عبودیت اوست.
پس در اینجا با این دعا شخص به چهار مورد متوسل شده است: توحید و تنزیه و عبودیت و اعتراف.
وأما دعوه ذی النون : فإن فیها من کمال التوحید والتنزیه للرب تعالى ، واعتراف العبد بظلمه وذنبه ، ما هو من أبلغ أدویه الکرب ، والهم ، والغم ، وأبلغ الوسائل إلى الله – سبحانه – فی قضاء الحوائج ،
فإن التوحید والتنزیه یتضمنان إثبات کل کمال الله ، وسلب کل نقص وعیب وتمثیل عنه
والاعتراف بالظلم یتضمن إیمان العبد بالشرع والثواب والعقاب ، ویوجب انکساره ورجوعه إلى الله واستقالته عثرته ، والاعتراف بعبودیته ،
وافتقاره إلى ربه ، فهاهنا أربعه أمور قد وقع التوسل بها : التوحید ، والتنزیه ، والعبودیه ، والاعتراف
زادُ المَـــــــــعَادِ فِے هَدی خَیرِالْعِـــــبَادِ لـــــ{ لِلإمَام إبْنِ_قیِّمِ_الْجَوزِیَّهِ} ج۱ص۱۹۱_۱۹۲