عَنْ أَبُی هُرَیْرَهَ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِیِّ فَقَالَ: یَارَسُولَ اللَّهِ، أَیُّ الصَّدَقَهِ أَعْظَمُ أَجْرًا؟ قَالَ: «أَنْ تَصَدَّقَ وَأَنْتَ صَحِیحٌ شَحِیحٌ، تَخْشَى الْفَقْرَ وَتَأْمُلُ الْغِنَى، وَلا تُمْهِلُ حَتَّى إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ، قُلْتَ: لِفُلانٍ کَذَا، وَلِفُلانٍ کَذَا، وَقَدْ کَانَ لِفُلانٍ».
صحیح بخاری: ۱۴۱۹
ابوهریره می گوید: مردی نزد رسول الله ﷺ آمد و پرسید: ای رسول خدا!
کدام صدقه، اجر بیشتری دارد؟ رسول الله فرمود: «صدقه ای که آنرا در زمان تندرستی و هنگامی که حرص جمع آوری مال داری و از فقر می ترسی و امید به ثروتمند شدن داری بدهی نه اینکه منتظر بمانی تا لحظات مرگت، فرا رسد, آنگاه، (صدقہ دهی و) بگویی: به فلانی اینقدر بدهید و به فلانی اینقدر بدهید. در حالی که در آن لحظه، خود بخود مال، تعلق به دیگران دارد». (و از آنِ تو نیست).