بندگان مرا آگاه کن که من دارای گذشت زیاد و مهر فراوان هستم

روزی امام جلیل القدر، امام نووی “رحمه الله ” مشغول درس دادن به شاگردانش بودند، هنگامی که به این قول الله تعالی  رسیدند:

نبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ
(ای پیغمبر!) بندگان مرا آگاه کن که من دارای گذشت زیاد و مهر فراوان هستم (در حق کسانی که توبه بکنند و ایمان بیاورند و کار نیک انجام بدهند).

وأَنَّ عَذَابِی هُوَ الْعَذَابُ الْأَلِیمُ
و این که عذاب من (در حق سرکشان بی‌ایمان) عذاب بسیار دردناکی است (و عذابهای دیگر در برابرش عذاب نیست).
الحجر ۴۹-۵۰

بسیار گریه کردند، دانش آموزانش به ایشان گفتند: چه چیزی شما را به گریه انداخته است ای امام؟
ایشان فرمود: آیا به رحمت الله تعالی نگاه نمی کنید آن هنگام که رحمت و بخشایش را به خودشان نسبت میدهند، پس می فرمایند:
( أنی “”أنا”” الغفور الرحیم )

و عذاب را به خودشان نسبت ندادند و فقط آن را مانند برده ای تحت قدرت و مشیت خویش قرار دادند پس فرمودند:
( وأن عذابی”” هو “”العذاب الألیم )

و نفرمودند:  (إنّی أنا المعذِّب )قطعا من عذاب دهنده هستم.

پس من  به یاد کلام ابن عباس “رضی الله عنه “افتادم انجا که فرمود:خداوند رحمات خود را در روز قیامت نازل میکند تا انجا که ابلیس فکر می کند که خداوند او را میبخشد…