بندگان محشور می‌شوند و پروردگارشان آن‌ها را ندا می‌زند: من فرمانروا و پادشاه هستم

بخاری، کتاب «التوحید» باب: [قول الله تعالی: ﴿وَلَا تَنفَعُ ٱلشَّفَٰعَهُ عِندَهُۥٓ إِلَّا…﴾]

۳۱۵- «عَنْ جَابِرٍ – أَیْ: اِبْنِ عَبْدِ اللَّهِ الأَنْصَارِیِّ رضی الله عنهما– عَنْ ابْنِ أُنَیْسٍ رضی الله عنه قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ  صلی الله علیه و سلم یَقُولُ: یَحْشُرُ اللَّهُ العِبَادَ، فَیُنَادِیهِمْ بِصَوْتٍ یَسْمَعُهُ مَنْ بَعُدَ، کَمَا یَسْمَعُهُ مَنْ قَرُبَ: أَنَا المَلِکُ، أَنَا الدَّیَّانُ».

315. «جابر عبدالله انصاری رضی الله عنهما او هم از ابن اُنیس رضی الله عنه روایت می‌کند که گفت: از پیامبرصلی الله علیه و سلم شنیدم که می‌فرمود: «خدا، بندگان را روز قیامت حشر می‌کند و با صدایی رسا و بلند، آن‌ها را ندا می‌زند، صدایی آنچنان رسا و بلند که آن‌هایی که دورند، همچون آن‌هایی که نزدیکند، آن را واضح می‌شوند و می‌فرماید: من فرمانروا و پادشاه هستم، جز من مالکی نیست، مجازات‌کننده‌ی هر خیر و شرّی من هستم».