بنده‌ای دچار گناهی شد و گفت: خدایا! دچار گناهی شده‌ام(۱)

بخاری، کتاب «التوحید» باب: [﴿یُرِیدُونَ أَن یُبَدِّلُواْ کَلَٰمَ ٱللَّهِ﴾]

۲۲۹- «عَنْ أَبِیْ هُرَیْرَهَ رضی الله عنه قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِیَّ  صلی الله علیه و سلم قَالَ: إِنَّ عَبْدًا أَصَابَ ذَنْبًا – وَرُبَّمَا قَالَ أَذْنَبَ ذَنْبًا – فَقَالَ: رَبِّ أَذْنَبْتُ ذَنْباً – وَرُبَّمَا قَالَ: أَصَبْتُ – فَاغْفِرْ لِی، فَقَالَ رَبُّهُ: أَعَلِمَ عَبْدِی أَنَّ لَهُ رَبًّا یَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَیَأْخُذُ بِهِ؟ غَفَرْتُ لِعَبْدِی، ثُمَّ مَکَثَ مَا شَاءَ اللَّهُ، ثُمَّ أَصَابَ ذَنْبًا، – أَوْ قَالَ: أَذْنَبَ ذَنْبًا – فَقَالَ: رَبِّ أَذْنَبْتُ – أَوْ أَصَبْتُ آخَرَ – فَاغْفِرْهُ، فَقَالَ: أَعَلِمَ عَبْدِی أَنَّ لَهُ رَبًّا یَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَیَأْخُذُ بِهِ؟ غَفَرْتُ لِعَبْدِی، ثُمَّ مَکَثَ مَا شَاءَ اللَّهُ، ثُمَّ أَذْنَبَ ذَنْبًا – وَرُبَّمَا قَالَ: أَصَابَ ذَنْبًا – قَالَ: قَالَ: رَبِّ، أَصَبْتُ – أَوْ قَالَ: أَذْنَبْتُ آخَرَ -، فَاغْفِرْهُ لِی، فَقَالَ: أَعَلِمَ عَبْدِی أَنَّ لَهُ رَبًّا یَغْفِرُ الذَّنْبَ، وَیَأْخُذُ بِهِ؟ غَفَرْتُ لِعَبْدِی ثَلاَثًا، فَلْیَعْمَلْ مَا شَاءَ».

229. «از ابوهریره رضی الله عنه روایت شده است که گفت: از پیامبرصلی الله علیه و سلم شنیدم که فرمودند: «بنده‌ای دچار گناه شد و چه بسا (شک راوی) فرمودند: گناهی را انجام داد، پس گفت: خدایا! گناهی را انجام دادم، چه بسا (شک راوی) گفت: مرتکب گناهی شدم، پس مرا ببخش، پروردگارش فرمود: آیا بنده‌ام دانست که پروردگاری دارد که گناه را می‌بخشد و [به خاطر آن او را] معاقبه می‌کند؟ (استفهام تقریری است یعنی بنده‌ام این را می‌داند)، [پس] بنده‌ام را بخشیدم، سپس تا مدتی که خدا خواست گذشت، گناهی نکرد و بعد [دوباره] دچار گناه شد، یا (شک راوی) فرمودند: گناهی را انجام داد، پس گفت: خدایا! دوباره گناهی را انجام دادم، یا (شک راوی) دوباره دچار گناه شدم، پس آن را ببخش، خداوند می‌فرماید: آیا بنده‌ام دانست که پروردگاری دارد که گناهش را می‌بخشد و [اگر بخواهد] او را بازخواست می‌کند؟ (یعنی بنده این را می‌داند، پس بنده‌ام را بخشیدم، سپس مدتی که خدا خواست، گناهی نکرد و سپس دوباره گناهی را انجام داد و چه بسا (شک راوی) فرمودند: دچار گناه شد، پس گفت: خدایا! دچار [گناه] شدم، یا (شک راوی) گفت: گناه دیگری انجام دادم، پس گناهم را ببخش، خداوند می‌فرماید: آیا بنده‌ام می‌دانست که پروردگاری دارد که گناهش را می‌بخشد و [اگر بخواهد] او را به خاطر آن معاقبه می‌کند؟ (یعنی بنده این را می‌داند)، [پس] هرسه گناهِ بنده‌ام را بخشیدم، پس هرچه می‌خواهد انجام دهد»^([۱]).

 

[۱]– حدیث به این اشاره دارد که انسان هرگز از رحم خدا و آمرزش او ناامید نشود و این را بداند که درِ توبه همیشه بر رویش باز است – مترجم.