برخی از ویژگی ها و نشانه های اهل بدعت و صفات آنها

۱- فرقه فرقه شدن:

خداوند متعال می فرماید: «وَلا تَکُونُوا کَالَّذینَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْبَیِّناتُ وَ أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ عَظیمٌ» (آل عمران: ۱۰۵) «و مانند کسانی نباشید که پراکنده شدند و اختلاف کردند پس از آنکه دلایل روشن برای شان  آمد و اینان برای شان عذاب بزرگی است».

و می فرماید: «اِنَّ الَّذینَ فَرَّقُوا دینَهُمْ وَکانُوا شِیَعاً لَسْتَ مِنْهُمْ فی‏ شَیْ‏ءٍ» (انعام: ۱۵۹) «به راستی کسانی‌که آیین خود را پراکنده ساختند و دسته دسته شدند، تو را با آنان هیچ گونه کاری نیست».

ابن کثیر در تفسیر این آیه می گوید: «آیه عام است و شامل تمام کسانی می شود که دین الله را رها کرده و از آن جدا می شوند و به مخالفت با آن برمی خیزند. براستی خداوند متعال رسولش را با هدایت و دین حق مبعوث نمود و آن را بر همه ی ادیان پیروز گرداند. و شریعت الهی یکی  است و در آن اختلاف و پراکندگی و فرقه فرقه شدن جایگاهی ندارد. و کسانی که در آن اختلاف کنند «وَکانُوا شِیَعاً» و به فرقه های مختلفی تقسیم شوند که همگی بدعت و گمراهی است، خداوند متعال پیامبرش را از راه و روش آنان بری کرده است».[۱]

شیخ الاسلام ابن تیمیه درحالی که تأکید می کند شعار اهل بدعت فرقه فرقه شدن و پراکندگی است. فرقه ی ناجیه را چنین توصیف می کند: «آنها اهل سنت و جماعت هستند. آنها جمهور و سواد اعظم می باشند. اما ویژگی لاینفک فرقه های دیگر پیروی از شذوذ و پراکندگی و فرقه فرقه شدن و پیروی از بدعت می باشد. و تعداد هیچیک از این فرقه ها حتی به تعداد نزدیکی به تعداد فرقه ی ناجیه نمی رسد. و شعار این فرقه ها جدایی از کتاب و سنت و اجماع می باشد».[۲]

[۱] – تفسیر ابن کثیر: ۲/۱۹۶

[۲] – مجموع الفتاوی، ابن تیمیه: ۳/۳۴۵-۳۴۶