همه باید مواظب اشتباهاتی که به اسم اصالت و به روز بودن رخ می دهد، باشیم. چه بسیارند جوانانِ دعوتگر که رفتار و منش آن ها با عوام الناس فرقی ندارد. که به گمان محقَّق نمودن برخی از مسایلِ معاصر که لازم و ضروری است، در مسیر دعوت مرتکب محرّمات و مخالفت های زیادی می شوند. مثلاً با زنان مصافحه می کنند و ریش را می تراشند. یا در حجاب همسر و دخترش کوتاهی کرده و با موسیقی های حرام اُلفت و محبت دارند.
درست در همین موقع برخی دیگر از جوانانِ داعی مبتلا به تحجّر، تعصب و خشکی می شوند. به خیال محقَّق نمودن نوعی اصالت، در اموری سخت گیری می کنند که مردم از اطرافشان می گریزند. او گرفتارِ افراط شده است. مثلاً زن را در خانه اش زندانی می کند و با وجود رعایت آداب شرعی از بیرون شدن و دید و بازدید های مباح که به آن نیاز دارد، ممانعتش می کند. و وی را از پوشیدن بعضی لباس ها که با ویژگی های اسلامی منطبق است و شعار غیرِ مسلمان ها هم نیست، ممانعت می کند. خصوصاً هنگامی که به دلیلِ مصلحت زمانی یا کاری استفاده از آن لباس مورد نیاز است.