وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
نفس به سخنان زیاد خوش می شود و از وجه سخن گفتن در صدها گناهان گرفتار می شود مثلا دروغ ،غیبت، بزرگی خود را بر مردم ثابت کردن با کسی حتما مباحثه کردن . چاپلوسی امیران . چنان خنده ها که دل های دیگران بر آن آزار میگردد از همه این آفت ها بنده به خاموشی و بند کردن زبان نجات و رهایی می یابد
و طریقه مسدود کردن زبان آنست که باید هر سخن بمجرد در قلب آمدن از زبان خارج ننماید بلکه اول خوب فکر نموده که در گفتن این سخن چیزی گناه است و یا نیست یا در آن نه ثواب است نه گناه پس آن سخن اگر چنان باشد که در آن کم و بیش گناه باشد بالکل گفتن آن بکار نیست و اگر دلت خواهش گفتن آنرا میکند
چنین به آن بگو که درین وقت از لذت این سخن گفتن عذاب آخرت بسیار سخت است و اگر در آن نه ثواب باشد و نه گناه پس باز هم گفتن آن مناسب نیست و اگر در آن ثواب بود باز بگوید در هر سخن چنین بیندیش و توجه کن در روزهای کم با سخنان بد و قبیح نفرت تو پیدا خواهد شد .
و یک تدبیر دیگر بند کردن زبان آنست که بغیر ضرورت با کسی ملاقات نشود خود بخود زبان تان بسته خواهد بود
منبع : زیور جنتی ،حکیم الامت مولانا تهانوی ،ص(۵۰۴)