وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
این عمل مشابهت به نصاری است که به مناسبت میلاد مسیح جشن می گیرند، مسلمانان جاهل و یا علمای گمراه هم در ربیع الأول هر سال به مناسبت تولد پیامبر صلی الله علیه وسلم جشن برپا می کنند.
برخی از این جشن ها را در مساجد و بعضی در خانه ها یا اماکن مخصوص برگزار می کنند. در این مجالس بسیاری از مردم شرکت می کنند. اکثر این جشنها علاوه بر این که بدعت و مشابهت به نصاری هستند، از شرکیات، کارهای منکر و زشت نیز خالی نمی باشند، مانند: خواندن اشعار و سرودهایی که در آنها زیاده روی و غلو در حق پیامبر صلی الله علیه وسلم است. تا جایی که نیازهای خودشان را به جای الله از پیامبر می خواهند و از ایشان طلب فریادرسی می کنند. این در حالی است که پیامبر صلی الله علیه وسلم از غلو و زیاده‌روی در مدحش، نهی کرده و می فرماید: «لاتطرونی کما أطرت النصاری ابن مریم إنما أنا عبد فقولوا عبدالله ورسوله»[۱]. «در مدح من غلو و زیاده‌روی نکنید، همانطور که نصاری در مدح ابن مریم غلو کردند، من بنده ای بیش نیستم، پس بگویید: عبدالله و رسول او».
گروهی معتقدند پیامبر صلی الله علیه وسلم در جلسات مولود خوانی حاضر می شود.
و از منکرات دیگر که در این جشن ها وجود دارد سرودهای دسته جمعی است که همراه با موسیقی و طبل خوانده می شود، یکی دیگر از بدعت های این جلسات رقص و پایکوبی همراه با اذکار صوفیان مبتدع است.
در برخی مناطق این مجالس به شکل اختلاط بین زنان و مردان برگزار می شود، که سبب فتنه می گردد تا جایی که کارهای ناپسند نیز انجام می شود. حتی اگر این مجالس خالی از کارهای نامشروع باشد و فقط به جمع شدن مردم و خوردن غذا و اظهار شادی اکتفا شود – آن طور که ادعا می کنند – بازهم بدعت و نوآوری در دین است [و هر نوپیدایی در دین بدعت است و هر بدعتی گمراهی است].
خلاصه این که برگزاری اینگونه مجالس می تواند زمینه‌ای برای بوجود آمدن و ازدیاد منکرات باشد، و حتی منکراتی که در جشن های غیرمذهبی صورت می گیرد در این جشن ها نیز انجام می گیرد.
گفتیم: جشن به مناسبت مولود نبوی بدعت است چون هیچ اصل و اساسی در کتاب و سنت و عمل سلف صالح و قرون مفضله ندارد، و ریشه آن به بعد از قرن چهارم هجری بر می گردد که گروهی به نام «فاطمیون» آن را به وجود آوردند.
امام ابو حفص تاج الدین فاکهانی (رحمه الله) می گوید: «اما بعد: گروهی از مبارکین چندین مرتبه درباره اجتماع ربیع الأول مردم که آن را مولود می نامند، پرسیده اند آیا این اجتماع اصلی در دین دارد؟ و می خواستند پاسخ واضح و روشنگر حق باشد. گفتم و بالله التوفیق: هیچ اصلی درباره مولود، در کتاب و سنت وجود ندارد و از هیچکدام از علمای امت، کسانی که پیشوایان دین و متمسک به آثار سلف صالح هستند انجام آن نقل نشده است، بلکه بدعتی است که اهل باطل آن را به وجود آورده اند و هواپرستی ای است که حرام خواران از مال مردم می خواهند با آن شکم خود را پر کنند»[۲].
شیخ الإسلام می گوید: «آنچه بعضی از مردم بوجود آورده اند، یا مشابهت به نصاری است که میلاد عیسی-علیه السلام- را جشن می گیرند! یا بخاطر محبت و احترام پیامبر -صلی الله علیه وسلم- است که با وجود اختلاف در روز تولدش این روز را جشن می گیرند.
سلف صالح این کار را انجام نداده اند، اگر در این عمل خیری می بود سلف رضی الله عنهم مستحق‌تر از ما بودند که این خیر نصیب آنان شود، چون آنان بیشتر از ما محبت پیامبر صلی الله علیه وسلم را در دل داشتند و به او احترام می گذاشتند و برای کسب خیر، از ما حریص‌تر بودند، بنابراین محبت و تعظیم پیامبر در این است که از دستوراتش پیروی کنیم و سنت هایشان را در نهان و آشکار زنده نماییم، و آنچه آورده به دیگران برسانیم و در راه اسلام با قلب، دست و زبان جهاد کنیم. و راه سابقین اولین از مهاجرین و انصار و کسانی که به خوبی از آنان پیروی کرده اند همین است و بس»[۳]. با اختصار از کلام شیخ الإسلام.
درباره رد این بدعتها کتابها و رساله های زیادی در گذشته و حال تالیف شده است.
جشن مولود علاوه بر اینکه بدعت و مشابهت به نصاری است، عواقب دیگری مانند برپا کردن سایر جشنهای تولد برای اولیاء، مشایخ و بزرگان دارد، و زمینه را برای انحرافهای زیادی فراهم می کند.
[۱]- مسلم و بخاری.[۲]- رساله المورد فی علم المولد.
[۳]- إقتضاء الصراط المستقیم (۲/۶۱۵) تحقیق د. ناصر العقل.