بدعت، از گناه و معصیت خطرناک­ تر است

نوآوری گمراهی است و گم­راهی در نقطه ­ی مقابل هدایت است. انسان ره ­گم کرده، شریعت بر او پوشیده می­ ماند و هدایت ­گری نیست که او را ره بنماید. لیکن گناه و معصیت خطا است و به خطاکار، گم­راه گفته نمی ­شود.

ابن قیم : در الجواب الکافی گوید: ((معلوم است که ضرر انسانِ گناه­ کار فقط به خودش بر­می­ گردد. اما ضرر مبتدع بر تمام انسان­ ها. مبتدع در اصلِ دین دچار فتنه و امتحان می­ شود، ولی گناه­ کار، در شهوت خویش. مبتدع بر سر راه الله قرار گرفته و مردم را از آن باز می ­دارد. حال آن­که معصیت ­کار چنین نیست. آن که مبتلای به بدعت است، هر آن ­چه رسول الله صلی الله علیه وسلم آورده است را نقض می­ کند، اما گناه ­کار چنین نمی ­کند. اهل بدعت راه آخرت را بر مردم می­ بندد و گناه­ کار به سبب گناهش کُند حرکت می ­کند)).

به همین منظور بدعت از منظرِ شیطان نسبت به گناه محبوب ­تر بود. کسی که گناه می ­کند، امید توبه ­اش وجود دارد؛ در حالی که کمتر اتفاق می ­افتد انسان مبتدع توبه کند. زیرا او معتقد است که برحق می ­باشد. مگر این که الله او را به گمراهی­ اش آگاه کند و توبه نماید. در نتیجه هر مبتدعی گناه­کار است، ولی هر گناه­کاری مبتدع نیست. و اگر در مقابل بدعت سکوت شده و تأیید گردد، شاهد این مفاسد خواهیم بود:

• سکوت در مقابل بدعت، منجر به فساد عبادی می­گردد.
• مردم به آن اعتماد کرده و باور می­کنند که این بدعت، صحیح و درست است.
• گمراه کردن مردم به این وسیله­ و نیز یاری نمودن انسان­های مبتدع.
• دروغ بستن بر رسول الله ص. چرا که آقایان، بدعت را دستور شرعی تلقّی می­کنند. تا جایی که بعضی از ایشان می­گویند: این هم یکی از سنت­ها است. این همان عاملی است که عوام­الناس را در ورطه می­اندازد و در زمره­ی کسانی می­گرداند که رسول الله ص در موردشان می­فرماید: «مَن کَذب عَلَیَّ متَعَمِّداً فَلیَتَبوَّأ مَقعَدَه مِنَ النَّار»: (هر کس عمداً برمن دروغ بندد، جای خود را در جهنم مهیّا کند).
• اگر علما در این قضیه سکوت کنند و در تأیید آن برآیند، چنین برداشت می­شود که عملِ مذکور سنت است. و این کار یعنی دروغ بستن عملی بر رسول الله ص.

لذا شاهد آنیم که وقتی عوامِ مبتدع را به ترک بدعت و پای­بندی به سنت فرا می­خوانی، دلیل می­آورند که اگر این کار (بدعت) سنت نبود علما سکوت نمی­کردند و نادرستی آن را برای مردم بیان می­داشتند.