بدترین جایگاه را نزد خداوند کسی دارد که مردم به خاطر پرهیز از زبان زشتش او را ترک و رها کنند

در روایت امام بخاری از سیده عایشه رضی الله عنها آمده است که مردی از رسول خدا صلی الله علیه وسلم اجازه خواست. پیامبر فرمود:

«ائْذَنُوا لَهُ، بِئْسَ أَخُو العَشِیرَهِ، أَوِ ابْنُ العَشِیرَهِ» فَلَمَّا دَخَلَ أَلاَنَ لَهُ الکَلاَمَ، قُلْتُ: یَا رَسُولَ اللَّهِ، قُلْتَ الَّذِی قُلْتَ، ثُمَّ أَلَنْتَ لَهُ فِی الْقَوْلِ. فَقَالَ: «أَیْ عَائِشَهُ، إِنَّ شَرَّ النَّاسِ مَنْزِلَهً عِنْدَ اللهِ مَنْ تَرَکَهُ النَّاسُ، أَوْ وَدَعَهُ النَّاسُ، اتِّقَاءَ فُحْشِهِ».^[۱]

«به او اجازه دهید. چه بد انسانی است این فرزند خاندان یا این برادر خاندان».

وقتی داخل شد با ملایمت با او سخن گفت. به او گفتم: یا رسول الله. آن حرف را زدی سپس با نرمی با او سخن گفتی؟

فرمود: «ای عایشه، بدترین جایگاه را نزد خداوند کسی دارد که مردم به خاطر پرهیز از زبان زشتش او را ترک و رها کنند».

[۱]– بخاری، ۵۶۶۶٫