بحثی در مورد براق

متعال میفرماید: «ای فرزند آدم… تو ھر گاه مرا دعا کردی و به من امید داشتی تو را با ھر گناھی که داشتی بخشیدم و اھمیت نمیدھم [که گناھانت چقدر باشد]…
ای فرزند آدم اگر گناھانت به ابرھای آسمان رسد سپس از من آمرزش بخواھی، تو را خواھم بخشید و برایم مھم نیست…
ای فرزند آدم اگر با گناھانی به نزدیکی زمین به نزدم آیی سپس در
حالی با من روبرو شوی که چیزی را برایم شریک نیاورده باشی با مغفرتی به نزدیکی زمین به سوی تو خواھم آمد…»
آری… خداوند با مغفرتی به نزدیکی زمین به نزدش خواھد آمد…و از رحمت خداوند در حق بنده اش چنین است که معصیت بنده اش را میبیند اما در عقوبت او تعجیل نمیکند…
بلکه ممکن است با بیماریھا و دردھا و مصیبتھا و ناخوشیھا او را
مبتلا سازد تا او را به سوی خود باز گرداند…
و اینگونه بنده با دعا درھای آسمان را بکوبد و خواھان کشف بلا و رفع
زیان شود…
ھر چه بنده ترساتر و توبه کارتر باشد و بیشتر به سوی خداوند بازگردد،
رحمت خداوند نیز به او نزدیکتر خواھد بود و فضلش بر وی گسترده تر…
خداوند دعای او را خواھد پذیرفت و درد و بلا را از او دور خواھد
ساخت…
ترمذی روایت کرده که پیامبر فرمود: «در رفاه و گشایش، خداوند را بشناس تا او نیز در ھنگام سختی تو را بشناسد».