برای ایمان نام، صورت، طعم، شیرینی و حقیقتی وجود دارد.
بالاترین درجهی ایمان، یقین است. و این وقتی است که در ایمان، شک و تردیدی وجود ندارد و یقین داشته باشی آنچه را که از تو غایب است، مانند چیزی است که در جلویت قرار دارد و مشاهده مینمایی. و الله را چنان عبادت کنی که او را میبینی و این مقام احسان است.
پس هنگامیکه الله آنچه را در مورد غیب خبر داده است که تعلق به الله و صفات و فرشتگان و کتابها و پیامبرانش و روز آخرت و تقدیر دارد، این امور غیبی برای فرد به منزلهی آن چیزی باشد که مشاهده مینماید. پس این کمال یقین و حق یقین میباشد.
فرد با صبر و یقین به امامت در دین خواهد رسید، همانطور که الله پاک میفرماید:
﴿وَجَعَلۡنَا مِنۡهُمۡ أَئِمَّهٗ یَهۡدُونَ بِأَمۡرِنَا لَمَّا صَبَرُواْۖ وَکَانُواْ بَِٔایَٰتِنَا یُوقِنُونَ٢۴﴾ [السجده: ۲۴].
«و چون آنان [بر عبادت و دوری از گناه] شکیبایی میکردند و به آیات ما یقین داشتند، پیشوایانی از میان آنان برگماشتیم که به فرمان ما [مردم را] هدایت میکردند».