ای کسانی که با گرسنگی و درد و فقر و مشقت، شکنجه می‌شوید

ای کسانی که با گرسنگی و درد و فقر و مشقت، شکنجه می‌شوید! شما را مژده می‌دهم که روزی سیر و شاد و خوشبخت خواهید شد و تندرستی و سلامتی خود را باز خواهید یافت: ﴿وَٱلَّیۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ ٣٣ وَٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ ٣۴﴾ [المدثر: ۳۳- ۳۴] «سوگند به شب چون پشت می‌کند و سوگند به صبح چون روشنایی می‌بخشد».

فــلا بـد للـیل أن ینــجلـی

ولا بــد للـقیـد أن ینکـسر

«شب حتماً روشن می‌شود و زنجیر حتماً پاره می‌گردد».

ومن یتهیـب صعود الجبـال

یعش أبـد الـدهر بین الحفـر

«هرکس از بالا رفتن از کوه‌ها بترسد، همیشه و همواره در میان چاله‌ها زندگی خواهد کرد».

بنده باید به پروردگارش گمان نیک داشته باشد و منتظر لطف و فضل او باشد و به لطف او امید ببندد.

هرچه را که خدا بخواهد، فقط کافی است که به آن بگوید: پدید آی و آن چیز، فوراً پدید خواهد ‌آمد؛ پس شایسته است که به وعده‌های چنین خدایی اعتماد داشته باشیم. سود و فایده را کسی جز او نمی‌آورد و ضرر و زیان را کسی جز او نمی‌تواند، دور نماید؛ در هر نفسی لطف او نمایان است و در هر حرکتی حکمتی می‌باشد و در هر لحظه‌ای موفقیتی فرا می‌رسد؛ خداوند، بعد از شب صبح را قرار داده و پس از قحطسالی باران را می‌فرستد؛ نعمت می‌دهد تا بندگان، سپاس او را بجای آورند و بندگان را به بلا گرفتار می‌کند تا کسی را که شکیبایی می‌ورزد، مشخص کند. به بندگانش نعمت‌ها می‌بخشد تا او را ستایش کنند و بلا و مصیبت می‌آورد تا او را به فریاد بخوانند؛ پس بنده باید ارتباط خود را با او قوی نماید و زیاد از او بخواهد: ﴿وَسۡ‍َٔلُواْ ٱللَّهَ مِن فَضۡلِهِۦ﴾ [النساء: ۳۲] «از خداوند، لطف و فضل او را بجویید». ﴿ٱدۡعُواْ رَبَّکُمۡ تَضَرُّعٗا وَخُفۡیَهًۚ﴾ [الأعراف: ۵۵] «پروردگارتان را آهسته و با زاری بخوانید».

لو لم ترد نیل ما أرجـو وأطلبه

من جود کفک ما علمتنی الطلبا

«اگر دستیابی به آنچه را که از جود و بخشش تو می‌خواهم، نمی‌خواستی، طلب کردن و درخواست نمودن را به من نمی‌آموختی».

علاء بن حضرمی به اتفاق بعضی از اصحاب در بیابان بود که‌ آبشان تمام شد و نزدیک بود بمیرند. علاء پروردگارش را صدا زد و از خداوند شنوا و اجابت کننده کمک خواست و او را به فریاد خواند: ای خداوند بزرگ و والا!ای فرزانه! ای بردبار!

آنگاه باران در آن لحظه شروع به باریدن کرد؛ آنها، آب نوشیدند، وضو گرفتند، غسل کردند و به چارپایان خود ‌آب دادند: ﴿وَهُوَ ٱلَّذِی یُنَزِّلُ ٱلۡغَیۡثَ مِنۢ بَعۡدِ مَا قَنَطُواْ وَیَنشُرُ رَحۡمَتَهُۥۚ وَهُوَ ٱلۡوَلِیُّ ٱلۡحَمِیدُ ٢٨﴾ [الشوری: ۲۸] «و خداوند، آن کسی است که باران را می‌فرستد بعد از آنکه ناامید شده‌اند؛ و رحمت خویش را می‌گستراند و او، ‌کارساز ستوده است».